15 September: Rocherpan
Tienie, de baas, maakt voor ons ontbijt. Dat is erg lekker, zeer uitgebreid en echt Zuid-Afrikaans, dus veel van alles. Volgegeten pakken we de koffers en rijden Langebaan uit op weg naar Paternoster.
Via de kustweg rijden we naar Saldanha en nemen vanaf daar de R27 noordwaarts. We slaan af naar Paternoster aan de kust om een kop koffie met een groot stuk chocoladecake te scoren. Paternoster is een soort kruising tussen een vissers- en een vakantiedorp. Omdat het buiten het seizoen is, tamelijk verlaten. Het ligt mooi aan een baai.
Op het schoolplein is nog wel enig leven te bespeuren.
Na de koffie rijden we snel weer door naar het noorden. Voorbij Dwarskersbos zien we plotseling een weggetje aan de linkerkant van de weg en een piepklein bordje dat aangeeft dat hier de ingang van het Rocherpan nature reserve is.
Het is hier selfservice. Je gaat het huisje binnen waar alles ligt. Een zelf in te vullen permit, een zakje om de conservation fee in te doen en een soort van spaarvarken waar het envelopje in moet. Veel plezier gewenst.
In het logboek staan alleen onze namen, we zijn de enige bezoekers vandaag. Er is een weggetje dat langs de rocherpan, een duinpan, loopt en er zijn twee vogelkijkhuisjes die pal aan het water staan. Vanuit de eerste zien we verscheidene kolonies vogels, zoals deze ibis soort, in het Afrikaans "schoorsteenveër" geheten. Kijk maar eens naar de zwarte nekken. In het oude Egypte werden ze heilige ibis genoemd.
Het meest spectaculair is een zwerm "gewone" flamingo's, die af en toe in formatie van de ene plek naar de andere plek vliegen.
Vanuit huisje twee is het ook mooi vogels bekijken. We zitten vlak bij hoog riet waar deze knaloranjerode grenadierwever in zit.
Helemaal aan het eind van het weggetje wordt het heuvelachtig en als we een bult over rijden, moeten we boven op de rem trappen. De familie Struis loopt midden op het pad! Vader en moeder lopen aan weerskanten en tussenin acht piepkleine struisjes. Ook pa en ma zijn van ons geschrokken. Als we dichterbij willen komen zet pa zijn vleugels op en blaast vervaarlijk in onze richting.
Hieronder heeft hij zijn vleugels weer ingetrokken, maar houdt ons vanuit zijn ooghoeken in de peiling.
We laten pa, ma en de kids verder met rust.
Als we het park uitrijden wacht ons nog een verrassing. Vlak boven ons hoofd scheert een zuidelijke geelsnavelwouw. Helaas krijgen we hem niet helemaal scherp op de foto.
Na al dit natuurgeweld gaan we fijn een stukje rijden. Bestemming, Lambertsbaai, een uurtje verderop.
