4 Maart: naar Sesriem
Vandaag wacht ons de langste en zwaarste tocht tot nu toe, driehonderdenvijfenzestig kilometer naar Sesriem over uitsluitend dirt roads. De eerste vijfentwintig kilometer gaat door rul rood zand dat over een oude stenen weg ligt. We schuiven van links naar rechts. Daarna is het doenlijk tot aan Helmeringhausen waar we stoppen voor koffie en apfelstrudel.
We hebben nu ongeveer een derde afgelegd. De weg erna wordt slechter en slechter. Het landschap wordt steeds mooier om te zien, dat dan weer wel. Ruig, droog, verlaten...
Als we op tweederde zijn rijden we het Namib Naukluft Park binnen. Hier zien we af en toe al wat rode zandduinen opdoemen.
Zo ziet de weg er uit als we nog honderd kilometer te gaan hebben.
Het is heet, erg heet. Dat vinden niet alleen wij, maar ook de gemsbokken die de schaduw van een van de weinige boompjes opzoeken.
"Only mad dogs and Englishmen" en gemsbokken dus. Vindt maar eens wat eetbaars hier...
Het venijn zit in de staart. Op vijftig kilometer voor de finish zien we een auto langs de kant staan die een klapband heeft gekregen. Het bejaarde Zuid Afrikaanse echtpaar (hij is tachtig!) waren we al eerder tegengekomen op een picknickplek. We stappen uit om te helpen en vrezen dat de oude man anders een attack krijgt als hij in de bloedhitte met een veiligheidshesje op zijn hoofd de auto probeert op te krikken. Met onze hulp is het zo gefixed en lachend nemen we afscheid.
Op tien kilometer voor het einde treft het noodlot ons. Het rechtervoorwiel duikt in een grindhoop en slipt weg. De ABS had kennelijk een dag vrij en weigert dienst. Al vaart minderend schuiven we van links naar rechts en tollen om de as. Uiteindelijk rolt de auto in slowmotion op zijn rechter zijkant en komt in de berm tot stilstand. Ietwat shaky kruipen we door het linkerportier naar buiten en slaan het stof van ons af. Was dat schrikken! Gelukkig mankeren we zelf niks, de auto daarentegen...
Een stel dat net achter ons rijdt stopt en met vereende krachten duwen we de Etios weer terug op zijn banden. Daarna duwen we de auto uit de berm de weg op. Voorzichtig rijden we naar de lodge en bekijken daar de schade. De hele rechterzijkant zit onder de deuken, de spiegel ligt in puin. Hoe gaan we dat aan Hertz vertellen?
De
Sossusvlei lodge ligt bij de entree van het park op een toplocatie.
We checken in en gaan ons even een beetje opfrissen.
Het huisje ziet er wel gezellig uit maar binnenin is het bloedheet.
Ons uitzicht vanaf het terras van ons huisje richting het park.
Gelukkig hebben we drie nachten hier en hebben dus tijd om even bij te komen van de schrik.
