22 Oktober: naar Maputo
Het is vanaf Ponta do Ouro maar honderdenachttien kilometer noordwaarts naar Maputo, maar we zijn gewaarschuwd. Het eerste stuk is een drama. Meestal één, af en toe twee, soms drie, vier of vijf sporen in het mulle zand. Kies er maar een uit, hoop dat het de goede is en dat je er doorheen komt. Zelfs Truus is af en toe het spoor bijster, maar zonder haar zouden we alleen maar in rondjes gereden hebben.
Na drie keer vast te hebben gezeten en drie keer een verkeerd spoor te hebben genomen komen we na ruim een uur aan in Zitundo. We zijn twintig kilometer opgeschoten. Hierna gaat het beter, de ondergrond wordt vaster en we krijgen vertrouwen in de goede afloop. Na zestig kilometer komen we aan in Salamanca, waar een Hindu tempel is. Vreemd om midden in dit land de sfeer van India te proeven. Echt een soort oase.
We trekken de stoute schoenen uit en gaan naar binnen. Er staat net iemand Krishna af te stoffen. Is wel nodig hier.
Er staat voor iedereen een waterbakje klaar om de voeten af te spoelen.
De swastika, het symbool van het Hindoeïsme, doet ons altijd aan de nazi swastika's van het derde rijk denken...
Tegen twaalf uur, drie en een half uur na vertrek, komen we bij de ferry in Catembe aan. Die hebben hem net gemist en moeten anderhalf uur wachten op de volgende. We doden de tijd met een bordje gamba's eten en mensen kijken. Het is erg levendig in de haven en er staat keiharde reggae op. De Rastafari rijgen tussen het swingen door hun kralenkettingen voor de verkoop.
Dan mogen we de ferry op. Het is een onooglijk klein bootje. De bemanning weet precies hoeveel auto's erop kunnen. Juist, twee maal zoveel als wij voor verantwoord houden. Het is passen en meten. Twintig minuten later staan alle auto's op de boot. De portieren kunnen nu niet meer open. We nemen wat foto's vanuit onze benarde positie op de groothoek stand.
In de verte doemt Maputo op.
Truus raakt in het zicht van de haven het spoor bijster en piept iets over "indien mogelijk omkeren".
Dan mogen we er af. Maar eerst de voetgangers. Die wringen zich aan alle kanten langs de auto.
Over de ruim één kilometer naar het Hoyo-Hoyo residential hotel doen we dik een half uur. Eenrichtingverkeer, stoplichten, opgebroken straten, noem maar op. Uiteindelijk stappen we ruim zes uur na vertrek uit Ponta do Ouro onze kamer in. Bekaf.
Maar na een douche, een biertje en een bakje cashewnootjes gaat het wel weer. We gaan nog even de straat op. Op een bankje op de boulevard staat het advies, bewijs je liefde, doe bij mij de hiv-test.
Het gaat alweer rap schemeren. De wind trekt aan en de temperatuur daalt razendsnel. Tijd om terug naar het hotel te lopen. Morgen meer Maputo.
