23 Oktober: Maputo
Maputo blijkt een smerige, hete stad met veel zwerfvuil, kapotte trottoirs en volkomen vergane gebouwen. Het lijkt erop of er sinds de onafhankelijkheid in 1975 niets meer is opgeknapt. Vannacht heeft het licht geregend en dat betekent dat de pisgeur des te doordringender is.
Misschien is wel het mooiste aan Maputo de oude Portugese naam ervan, Lourenço Marques (LM), ook al is dat de naam van de Portugese veroveraar uit de zestiende eeuw.
Nee, voor ons heeft deze stad het niet. We gaan de zompige hitte in om de stad te verkennen. Af en toe zie je toch wel aardige dingen. Zoals deze , helaas bijna uitgebloeide, jacaranda's.
De lucht is nog grauw en dreigend als we langs deze moskee lopen.
De bewolking wordt langzaam dunner en de kleuren van de stad komen wat meer tot hun recht. Vooral de kleding van de locals is kleurrijk, zoals hier voor een school. Dit is een van de weinige redelijk intact zijnde gebouwen.
Ook hier is een filiaal van de gouden schaar te vinden, buiten op straat...
Na de onafhankelijkheid heeft de bevolking hier geleden onder een burgeroorlog tussen de twee guerrilla groeperingen, Renamo en Frelimo. Pas in 1993 is er vrede gekomen. Daarna kon worden begonnen met het likken van de wonden en de voorzichtige opbouw van de democratie. De eerste jaren kenmerkten zich door de communistische ideeën van Frelimo. De straatnamen zijn daar de stille getuigen van. Zo zijn er de Avenues Karl Marx, Vladimir Lenin, Ho Chi Minh etc. Beide ex-kemphanen doen nog steeds mee aan verkiezingen. Frelimo is al aan de macht sinds 1975.
Overal in de wereld is er Coca Cola.
Zo kan je ook een butagasfles dragen. Het is voor haar te hopen dat hij leeg is, anders heeft ze ruim twintig kilo op haar hoofd.
Als we bij een pinautomaat staan, zien we dat er aan de overkant van de straat een bruiloft aan de gang is. Het stadhuis ligt voor de kerk, da's handig! Het ene na het andere paar verschijnt op het bordes van het stadhuis. Zaterdag is hier zeker de populairste dag om in het huwelijksbootje te stappen.
Een korte impressie van de mooiste dag uit het leven van Celeste. De bruidsmeisjes en jonkers, de gasten en Celeste (en haar zusje?) zelf
We plakken in onze kleren na ruim vijf uur rondbanjeren en lopen voor wat verkoeling naar het hotel. Een onverwacht toch nog leuk dagje Maputo zit er op.
Op de valreep heeft Maputo nog een (onprettige) verrassing voor ons in petto. Rond zeven uur 's avonds lopen we naar Mundo's, ons inmiddels favoriete pizza/pasta restaurant, annex internetcafé. Mundo's is maar vijf minuten lopen van ons hotel.
Achter een geparkeerde auto komen plots twee politieagenten vandaan, bewapend met AK-47 machinegeweren. Ze gebaren dat we moeten stoppen. Mar schrikt zich rot en wil ze ontwijken door net te doen of ze er niet zijn. Dat had ze beter niet kunnen doen... Nu hebben ze een reden om ons aan te houden wegens het niet opvolgen van het bevel om te stoppen en het paspoort te tonen. We zijn de sjaak, ze hebben ons te pakken.
Het hele circus van corruptie speelt zich nu af. Dreigen met meenemen naar het politiebureau, celstraf, hoge geldboete etc. Mar produceert nog wat tranen, maar dat kan ze niet vermurwen. Ze zijn best bereid om ons voor de helft van de boete te laten gaan, ze zijn de rotste niet, toch? Na veel heen en weer gepraat binden ze wat in als we het over omkoping hebben. Maar we mogen ze best, als onze vrienden uiteraard, iets toestoppen. Het is dat of de hele avond op straat staan, ze hebben de tijd. Uiteindelijk worden we het eens over vijf euro, niet eens al te veel voor zo'n les. Eenmaal bij Mundo's trekken we een fles wijn open op de goede afloop. We zijn er redelijk afgekomen, maar toch, Mar is "not amused".
