30 September: naar Antananarivo
Het hoeft geen betoog dat deze dag vrijwel aan ons voorbij is gegaan vanwege alle uitspattingen van de dag ervoor. Tegen een uur of drie komen we met de boot aan bij het vliegveld van Île St-Marie. Wel even uitkijken met oversteken...
OK, er komt geen vliegtuig aan, dus doorlopen maar.
Bij het inchecken wordt er gewezen op een bord waarop alle verboden zaken staan. Even daarna wordt dat ook nog eens omgeroepen. Tijdens het boarden snappen we waarom, er is geen security te bekennen. Wel een poortje en een scanner, maar die zien er niet naar uit of ze ooit nog gaan werken.
Na een vlucht van 55 minuten landen we in de hoofdstad, Antananarivo, ook wel Tana genoemd. Het is al donker als we in onze lodge, het Meva Guesthouse, aankomen. Er worden pizza's gehaald voor ons en nog een paar Hollanders. We liggen al vroeg tussen de schone lappen.
1 Oktober: Antananarivo
Het Meva Guesthouse ligt op een kilometer of twee van het vliegveld van Tana. Het guesthouse ziet er fraai uit en ligt als een oase in een drukke vuile, bijna niet bestrate, armoedige wijk. Als je vanuit het guesthouse door de poort naar buiten gaat overvalt je een beklemmend gevoel, de tegenstelling is erg schril tussen arm en rijk hier.
Na het ontbijt gaan we met één van de stafleden, John, in zijn stokoude Renaultje 4L de stad bekijken. Bij de rivier is het een drukte van belang.
Marianne en John slaan geamuseerd de boel gade.
Na wat aarzeling gaat deze schattige verlegen snottebel op de foto.
Het is bijna Hollywood, maar dan net even iets anders...
We weten wel wat een wegrestaurant is, maar een busrestaurant hebben we nog nooit gezien.
Het vervoermiddel bij uitstek is de taxi-brousse, de jungle-taxi. Dat zijn een soort achttax busjes waar veel meer mensen ingaan dan acht, zeg maar achttax zonder tax. Bij de achterdeur staat een propper en ze vertrekken pas als ze helemaal bomvol zijn. Het animo is groot.
Zelfs zo groot dat er een compleet cateringcircuit naast de rij ontstaat.
Druk? Welnee! Hoewel dit een aardig beeld geeft van de verkeerschaos in Tana. Onze chauffeur is van het type angsthaas en geeft iedereen voorrang. Tja, dan sta je wel even te wachten.
Onze Renault had vroeger een ander (Frans?) kenteken. Het vorige is door de verf heen nog goed te zien...
Aan het eind van de middag doen we nog wat boodschapjes voor de grote tocht die morgenochtend begint.
Dan gaan we zelf met onze eigen huurauto op pad.
