11 December: Pisagua
Volgens de guide is Pisagua een ghost town. Groot geworden tijdens de nitraat/salpeter dagen t.b.v. kunstmest. Dat maakte Pisagua tot een belangrijke en bruisende haven in de 19e eeuw. Heden ten dage is het gehucht op tweehonderdvijftig inwoners na uitgestorven. Diverse dictatots, waaronder Videla en Pinochet hebben hier hun sporen achter gelaten. Pisagua heeft gediend als strafkolonie en vele (politieke) gevangenen zijn er geëxecuteerd. Buiten het dorp is een massagraf gevonden.
De laatste vijftien kilometer naar Pisagua is een heuse achtbaan. De borden waarschuwen je ervoor.
We komen de achtbaan heelhuids uit en zien beneden het dorpje tegen de berg aan gekleefd liggen.
Er is één onderkomen is Pisagua genaamd Hostal la Roca (de rots) en dat vinden we vrij gemakkelijk. Iedereen kent de señora. Zij heeft twintig jaar in Canada gewoond en ratelt rap Frans tegen ons.
Het hostal en de kamers zijn een allegaartje. Werkelijk van alles is bij elkaar geraapt (gejut?) en tegen de muren bevestigd. De badkamer is betegeld met vijf verschillende soorten tegels. Weer iets heel anders dan de luxe van gisteren.
Ook hier nadert de kerst.
Pisagua is een echte negorij. Vergane glorie is het trefwoord. De gevels zien er soms nog wel redelijk uit, zoals hier van de brandweerkazerne, maar wat er achter zit is een en al bouwval.
Zo ook het theater.
Hier zijn de meeste verantwoordelijken van de dictatuur de dans ontsprongen. Op deze muur staat een ferme aanklacht daartegen. Opdat we de onderdrukking en de massamoorden nooit meer vergeten...
Dan maar eens een kijkje nemen in de haven. Er wordt voornamelijk zeewier verzameld en uiteraard gevist.
De vissers hebben hier zware concurrentie o.m. van deze Humboltpelikaan.
De volgende ochtend rijden we langs de klokkentoren, daterend uit 1877 en uiteraard ook een nationaal monument, weer omhoog richting de bewoonde wereld.
