1 Januari: Yelcho
Het wordt een reisdag vandaag, waarvan de
meeste tijd gaat zitten in het varen. De boot vertrekt om tien
uur 's ochtends vanuit Hornopirén. Om de één of andere ons
niet duidelijke reden moeten we twee uur van tevoren in de
vertrekhaven zijn. Als we om kwart vóór acht aan komen rijden
zijn we nog niet eens de eerste, er staan al vijf auto's in de
rij. We lopen wat heen en weer. Fris is het wel, maar gelukkig
is het droog en er zit blauw in de lucht.
Na een half uurtje wachten gaat het kantoortje
van Somarco open. Hoewel we maanden van te voren tickets
hebben gekocht gaan we ook maar eens informeren. Blijkt dat de
tickets moeten worden geprint. En, nee, niet die twee met
barcodes erop waarvan we dachten dat dat ze zijn, maar een
document van zes pagina's. De printer loopt drie keer vast
maar uiteindelijk lukt het ze de boel af te drukken. Met de
hele papierwinkel op zak gaan we wachten op wat er komen gaat.
Tegen half tien komt de ferry eraan.
Wij mogen als eerste de ferry op. Degenen die op de kade stonden toen wij aan kwamen rijden blijken geen tickets vooraf te hebben gekocht, maar ter plekke. Dat kan dus ook. Voor iedereen die mee wil is er daadwerkelijk een plekje aan boord. Klokslag tien uur varen we uit.
De Chileense passagiers zijn erg aardig voor
ons. We moeten koekjes van ze eten, nog meer koekjes en
paasbrood.
De overtocht naar Leptepu duurt een kleine vier uur. Maar wat hebben we een mazzel met het weer. De zon schijnt volop en het is genieten aan dek. Zeker van het uitzicht onderweg. We wanen ons in een Noors fjord.
Een paar foto's aan boord. Op de tweede foto
staat onze zilvergrijze Chery vooraan te popelen om weg te
rijden.
Links ernaast staan de fietsers. Er zijn er aardig wat die de
Carretera (gedeeltelijk) op de fiets afleggen. Achter hen de
motorrijders.
Van de besneeuwde bergtoppen komen watervalletjes naar beneden.
Eenmaal in Leptepu is het nog een kilometer of
tien rijden naar de tweede ferry van de dag. Haast je maar
niet, de boot wacht op iedereen van de vorige boot. Uiteraard
ook op de fietsers.
De tweede boot doet er een dik half uur over
om in Caleta Gonzalo te komen. Nu is het nog een kleine zestig
kilometer naar Chaitén waar de meesten naar toegaan. Het
begint met ons eerste stuk "ripio", oftewel onverharde weg. De
eerste tien kilometer ervan zijn ronduit een verschrikking.
Vol met kuilen en grote keien. De Chery vindt het maar niks.
Na die tien kilometer wordt de weg wel iets beter en kan je
met enige moeite de vijftig-zestig halen. Bij kilometer
zevendertig begint het walhalla: asfalt!
Wij rijden Chaitén voorbij. Onze
eindbestemming van vandaag is het Yelcho en
la Patagonia hotel. Prachtig gelegen aan, jawel,
het Yelcho meer. Dat is nog vijftig asfalt kilometers verder.
Om kwart over vijf rijden we eindelijk de oprit van het hotel
op. Dit is, of liever gezegd was, een prachtig hotel. Helaas
constateren we nogal wat achterstallig onderhoud. Bijvoorbeeld
aan de verwarming. Die is alleen centraal vanaf de receptie te
regelen en heeft twee standen, bloedheet en uit, ijskoud dus.
Zeer sfeervol, dat dan weer wel.
De keuze bij het diner is ofwel driegangen dan
wel dezelfde gerechten op dat menu apart. Dan maar drie gangen
met onze inmiddels dagelijkse fles wijn erbij. Een Chardonnay
dit keer.
En dan nog het bed. Fantastisch, heerlijk
zowel in omvang als in kwaliteit. We vallen beiden in een
diepe slaap.
