6 Februari: Nancagua
Klokslag half negen staan Tomás en Anita voor
de deur met een perfect ontbijt. Het is nog te koud (!) om dat
buiten te kunnen nuttigen. Pas tegen een uur of tien kunnen we
koffie drinken op het terrasje voor het huis.
Dit is het decor voor ons huis. De tuin ligt er behoorlijk wild bij. In de verte de bergen.
Voor het eerst deze reis pakken we de ereader om een boek te gaan lezen. We hebben pas om half een een tafeltje gereserveerd bij Rayuela, het restaurant van wijnmakerij Viu Manent. Daar hebben we, inmiddels vijftien jaar geleden, heerlijk geluncht. Nu zeggen ze dat je nooit terug moet gaan naar een plek die eerder fantastisch was omdat het dan meestal tegen valt. Benieuwd of dat nu ook zo is en het ons nu weer bevalt.
Het is maar tien minuten rijden naar Viu Manent. Bij aankomst blijkt dat het restaurant niet meer gehuisvest is in het oude gebouw, maar in een ander, nieuw gedeelte. Ook is het behoorlijk uitgebreid. De keuken met twee grote houtovens en een parrilla ziet er professioneel uit.
We hebben een tafeltje onder een vijgenboom aan de rand van een veld waarop een springparcours voor paarden is uitgezet. Beetje saai is dat wel, het uitzicht naar de andere kant is een stuk fraaier.
De lunch is goed en de wijn prima, maar de wow
van vijftien jaar terug ontbreekt. Een grappig weetje, later
komen we er achter dat Rayuela
ook de naam is van het nationale balspel dat we hebben gezien
in Puyuhuapi.
Voor we weggaan kijken we nog even over de wijnranken naar de besneeuwde bergen in de verte. Moeilijk voor te stellen dat daar nog sneeuw op ligt, de temperatuur is inmiddels de dertig graden gepasseerd.
Eenmaal thuis is het siësta tijd. In onze afwezigheid is het huisje schoongemaakt en de attente eigenaar heeft alvast de airconditioning voor ons aangezet. Zo hebben we het graag...
Pas om een uur of acht wordt de temperatuur
dragelijk en gaan we in de tuin zitten. De avond glijdt
voorbij.
