4 Februari: Marchigüe
We gaan vandaag van het ene wijngebied naar
het andere. Van de valle de Casablanca naar de valle
de Colchagua. Marchigüe, ook wel Marchihue
genoemd, ligt daar eigenlijk net buiten, maar de inwoners
denken daar zelf anders over.
Iets voor half elf zitten we in de auto voor
een rit die volgens Google 2,5 uur gaat duren. Dat blijkt
aardig te kloppen en even na één uur komen we aan bij Casa
Mario boutique hotel. Dat hotel ligt zo'n vijf
kilometer buiten Marchigüe.
Casa Mario is een tussenstop op de weg naar Nancagua en we logeren hier dan ook maar één nachtje. Het hotel is gehuisvest in een zeer sfeervol oud familiehuis en is omringd door wijngaarden. Het ademt hier een koloniaal Spaanse sfeer uit, niet alleen de kamers maar zeker ook de patio.
Er is een heuse bibliotheek in het pand aanwezig.
Ook onze kamer ademt veel sfeer uit. De open haard hoeven wij niet aan te steken en we zijn blij dat deze kamer airco heeft.
Minpuntje? Het is uitgestorven als we arriveren. Er komen nog wel gasten maar het restaurant en de bar gaan niet open vandaag. We hebben contact met eigenaar Mario via Whatsapp. Of we hem nog te zien krijgen is de vraag.
Op het veld achter het hotel is het een drukte
van belang. Poelepetaten
en onze vrienden de Chileense kievieten lopen door elkaar heen
om wormen(?) te pikken uit het gras.
Omdat het restaurant van het hotel dicht is gaan we bij de buren, drie kilometer verderop, het avondeten gebruiken. Ook al zo'n stuk koloniaal erfgoed. We eten op de prachtige patio. Peet bestudeert alvast de hier onvermijdelijke digitale menukaart.
Er staat paella Valenciana op de kaart, wat we
beide bestellen. Wel smakelijk, maar ik denk dat ze in
Valencia de wenkbrauwen hoog optrekken als ze deze pan met
echt van alles en nog wat erin zien. Langoustines, mosselen,
maar ook kip, chorizo en erwtjes, you name it. Saffraan is
hier in de keuken nog niet doorgedrongen.
Op de muur van de patio is deze spreuk geschilderd. Tja, we gaan dus weer een kunstwerk bij het eten consumeren...
