1 Februari: Casablanca
De inchecktijden in lodges zijn in Chili
doorgaans vanaf 14.00 uur en soms nog later. Dat heeft
waarschijnlijk te maken met het late dineren van de Chilenen
en vervolgens het lange uitslapen. Het is meestal rumoerig tot
een uur of één 's nachts. Daar staat tegenover dat de
feestgangers pas om een uur of tien in de ochtend opstaan. Wij
zijn en blijven de vroege vogels en ontbijten doorgaans om
acht uur. Vandaag dus niet, geen ontbijtservice en
supermercado Don Leo is pas om negen uur open.
Om kwart over elf zitten we in de auto op weg
naar Echezarreta vineyards in Casablanca. Daar verhuren ze
tiny houses en we hebben er eentje geboekt voor twee nachten.
De weg er naar toe begint heel rustig maar naar mate we in de
buurt van Valparaíso komen wordt het een rollercoaster. Denk
aan de Périphérique in Parijs en dan met vierhonderd meter
hoogteverschil en de ene na de andere scherpe bocht. Iedereen
dendert door die bochten, berg op en berg af, je wordt links
en rechts ingehaald, ook door vrachtwagens. En dat dertig
kilometer lang. Twee handen aan het stuur dus.
We hadden gevraagd of we om één uur konden
inchecken en dat was akkoord. Exact één uur staat we voor de
poort van Echezarreta, althans volgens Google. In geen velden
of wegen is er iemand te bekennen. Na een kwartier komt een
vrouw uit de poort en we stappen op haar af. Echezarreta?
Nooit van gehoord. Hebben wij dat weer? We gaan door de poort
en rijden rond, kloppen tevergeefs ergens aan en komen
uiteindelijk buitenlanders tegen die in een cabaña logeren.
Echezarreta? Nooit van gehoord, is zeker niet hier. We gaan de
poort weer uit en struinen de buurt af. Om de zoveel tijd
bellen we het contactnummer, geen gehoor.
Van arren moede besluiten we een ergens wat te gaan drinken en via internet te gaan kijken wat we nu gaan doen. Daar stromen de appjes van Echezarreta binnen. Ja, het is door de poort, code 9988 en dan een lange beschrijving hoe te rijden. Twee uur nadat we zouden inchecken zijn we er.
Het tiny house is prachtig gelegen en het uitzicht fantastisch.
Het ziet er van buiten leuk uit.
Als we binnen komen is de hitte niet te
harden. Het "large double bed" blijkt een soort bedstee te
zijn. We zien dit eigenlijk niet zitten en appen of we nog
kunnen annuleren. Dat kan. Een ander tiny house in de buurt is
nog beschikbaar en we boeken direct daar. Voor de zekerheid
zoeken we het telefoonnummer ervan op en appen naar hen. "Huh,
hebben jullie geboekt? Nee dan kan niet hoor, we zijn
volgeboekt. Dat gebeurt vaker met booking.com." SHIT! Wat nu?
We besluiten om toch maar een nacht te blijven
waar we nu zijn en morgen naar die andere te gaan. Die hebben
dan wel beschikbaarheid.
We nemen plaats op het bankje voor de hut en kijken wederom onze ogen uit.
Hoe tiny is het tiny house nu eigenlijk? Best
wel tiny. 21 m2, je kan je kont niet keren. In notime is het
een rommel van jewelste.
Achtereenvolgens de woonkamer, de keuken en de bedstee
Met het eten houden we het simpel. We rijden naar het eerste het beste restaurant dat we kunnen vinden en eten daar een onwijs grote moot zalm. We zijn net op tijd terug in ons "tiny house on the hill" om de zonsondergang mee te maken.
