16 Januari: Dina Huapi
Na twee nachten Esquel gaan we weer verder naar het noorden. Er staat driehonderd kilometer ruta cuarenta op het menu voor vandaag.
De eerste honderd gaat erg vlot. Het land is vooral vlak en niet echt wonderschoon te noemen. Als we in de buurt van Epuyén komen wordt het landschap bergachtig met veel bos en rivieren. Een deel van het bos bij Epuyén staat in brand. Er werd gewaarschuwd voor mogelijk oponthoud op de weg maar daar is geen sprake van. We zien wel rookpluimen in de verte en af en toe wat brandweerlieden langs de kant van de weg.
We maken een stop voor een bak koffie bij één
van de vele benzinestations van YPF in het plaatsje El Bolson.
Hier houdt de gigantisch grote provincie Chubut, die voor ons
vijftig kilometer voor Río Mayo begon, op en begint de
provincie Río Negro.
We vervolgen onze weg en rijden het nationale park Nahuel Huapi in. Ruim zevenduizend vierkante kilometer oppervlakte en het oudste park van Patagonië. Dan is ons nationale park de Veluwe met z'n vijfenvijftig vierkante kilometer maar piepklein. Het is een wonderschone rit door het park. De weg gaat op en neer en is erg bochtig. Het is ook niet verwonderlijk dat alle auto's hier in een soort treintje achter elkaar rijden. Ook hier hebben flink wat bosbranden huisgehouden en dat is te zien ook.
Onze eindbestemming van vandaag is Abra Dina Huapi. Dit kleinschalige appartementencomplex ligt in, hoe kan het ook anders, Dina Huapi. Dat plaatsje ligt aan het Nahuel Huapi meer, een twintigtal kilometers van het "mondaine" Bariloche. De term Huapi komt hier veel voor en betekent eiland in het Mapuche. Dina staat voor Denemarken, waar de stichters van het stadje vandaan kwamen. Deens eiland dus.
We krijgen een heerlijk ruim en nieuw
appartement, compleet met keuken, twee slaapkamers en niet te
vergeten, een echte bank om op te zitten. Het onderkomen is
eindelijk eens geen houten "keet" maar strak en modern
ingericht.
Eind van de middag gaan we nog even naar de
buurtsuper voor brood. Daarna direct door naar cerveceria Lowther.
Daar eten we een prima forel en een giga bak sla die we
wegspoelen met een flesje Chardonnay. De avond besteden we op
de bank met alweer een deeltje Squid game. Foto's zijn er niet
gemaakt vandaag.
17 Januari: (rond) Dina Huapi
We kunnen pas om negen uur ontbijten. Nou ja,
ontbijten op z'n Argentijns dan. Dat is zoetigheid, zoetigheid
en nog eens zoetigheid. Stukken taart, cakejes, koekjes, you
name it. Er zit zelfs suiker op de croissantjes die ze hier
medialunas, oftewel halvemaantjes, noemen.
We gaan laat op pad, naar Valle Encantado. Dat is een vallei hier vijftig kilometer verderop en de rit er naar toe over de 237 schijnt erg mooi te zijn. Nou, dat is ie ook. Na Dina Huapi te hebben verlaten rijden we direct de provincie Río Negro uit en komen in de volgende provincie, Neuquén. De weg kronkelt zich langs de Río Limay naar de vallei, gaat af en toe omhoog en dan weer omlaag, bocht na bocht.
In het midden van de bloemetjes op de foto boven zie je de
contouren van een rots. Als je daarop inzoomt zie je dit
"kerkje".
We gaan weer verder en rijden het dal in tot waar de weg over de rivier gaat, de valle Encantado. De valle staat onder meer bekend om zijn grillige rotsformaties.
Het is er best druk met dagjesmensen en
vissers. We zoeken een rustig plekje en fotograferen wat.
Er is geen andere weg terug dan die we heen hebben gereden en die rijden we dan ook. "Thuis" eten we T&T sandwiches, bruin brood met tomaat en tonijn uit blik.
Later op de middag gaan we naar Bariloche,
voluit San Carlos de Bariloche. Deze middelgrote stad leeft
van het toerisme, zomer en winter. Het oude centrum doet
Zwitsers aan.
Het gebied van het Nahuel Huapi-meer is na de
woestijnveldtocht van generaal Julio A. Roca tegen het einde
van de 19e eeuw gekoloniseerd. Natuurlijk heeft de man een
standbeeld op het plein meer dan verdiend! Zijn paard en hij
kijken uit over het meer.
Ze kijken beiden strak voor zich uit als eerbetoon aan de Argentijnse vlag.
Het is beredruk in het centrum. We lopen wat
rond en verbazen ons wederom over het verschil tussen de
Chileense en de Argentijnse mores van de automobilisten. In
Chili lijken ze wel telepathisch. Als je als voetganger wil
oversteken dan stoppen ze onmiddellijk en laten je hoffelijk
voorgaan. Je kan desnoods met je ogen dicht de straat
oversteken. De Argentijnen denken daar anders over. Wij
automobilisten zijn de baas en jullie voetgangers zoeken het
maar uit. Zebra? Daar stoppen we niet voor. Flauwekul!
Nog even voor we weer terugrijden de
winkelstraat in. Daar is alles voor de toerist. Een en al
souvenirs, artesania, outdoor stuff etc.
Tja, en soms gaat je rolluik voor je winkel echt niet meer open... (problemas con la cortina) Wat dan te doen? Dan maar een stukje van een meter hoog eruit knippen, want we zijn open!
De Argentijnen zijn dol op vlees van de BBQ
die op hout wordt gestookt. Daarvoor vindt je overal parrilla
restaurants. Vanavond gaan we eten bij La
Parrilla de Oveja, hier dichtbij.
De parrilla gaat om half acht open en wij als brave Nederlanders zijn er vijf over half. Ze kijken verbaasd. Ja, we zijn open, maar de keuken pas over een half uur. We zijn dan ook de enige idioten die zo vroeg komen. Als troost voor het ongemak krijgen we voor het wachten een grote bel Malbec.
Het gaat zo. Eerst wordt het vuur opgestookt. De gloeiende sintels worden onder een rek geveegd en de steaks kunnen dan daarop worden bereid.
Na een dik half uur krijgen twee grote steaks voorgeschoteld.
Helaas heeft de kok onze steaks veel te lang op de grill
gehad. Als we de bediening daarop wijzen gaan de steaks terug
naar de keuken. Even later komen ze terug met twee gigantische
steaks terug die echt perfect klaargemaakt zijn. Dus toch
zeker een aanrader, deze parrilla.
