11 Januari: Chile Chico
Cochrane is voor ons het eindpunt van de Carretera Austral. We hebben nu bijna duizend kilometer ervan afgelegd, verder zuidelijk gaan we niet. De Carretera gaat nog door tot Villa O'Higgins. Dat is 231 kilometer ripio heen en ook weer 231 kilometer terug omdat er geen andere weg terug is.
We moeten nu sowieso 65 kilometer die we al eerder gereden hebben terug op de Ruta7 tot aan de kruising met de Ruta235. Daarna is het nog eens 115 kilometer naar de bestemming van vandaag, Chile Chico.
De Confluencia Rio Baker/Nef, waar we eergisteren waren, ziet er vanaf deze kant net even wat anders uit. Ook staan we veel hoger.
Bij het plaatsje Aldana slaan we rechtsaf naar
de Ruta 235. Deze weg loopt langs de gehele Chileense zuidkant
van het Lago
General Carrera. Het idee was om in Puerto Guadal,
negen kilometer van het kruispunt, een bakkie te gaan doen,
maar we vinden niets wat lijkt op een mogelijkheid. Dan maar
door en ergens langs de kant van de weg een stop maken. De weg
is ook hier niet al te best.
Opeens zien we een viertal zwarte gieren langs de kant van de weg ruzie makend over wie het eerst aan tafel mag. Zij zijn zeker hier ook op vakantie, normaal komen ze niet zo zuidelijk voor. Hoe dan ook, de haas is het haasje. Als we langzaam aan komen rijden voor een foto blijft alleen de brutaalste van de vier zitten.
Als we Chile Chico op zo'n zestig kilometer
zijn genaderd worden we d.m.v. borden gewaarschuwd dat er een
bochtig stuk komt. Dat is eufemistisch uitgedrukt. Twintig
kilometer lang rijden we over een smal, bochtig en slecht
berijdbaar weggetje langs een bergwand aan de ene en het Lago
General Carrera aan de andere kant. Aan frivoliteiten zoals
vangrails doen ze op dit stuk niet.
Ergens in een bocht van de weg moeten we vol
in de ankers, evenals de vrachtwagen die van de andere kant
komt. We hadden elkaar beiden door de bocht niet gezien. We
moeten een stuk achteruit rijden om elkaar te kunnen passeren,
voor de vrachtauto is dat niet te doen.
Een twintigtal kilometers voor Chile Chico stoppen bij een prachtig turkooisblauw meer dat, hoe kan het ook anders, Laguna Verde, heet. We hebben zowel een filmpje als een foto ervan.
Bij aankomst in Hosteria de la
Patagonia ontstaat er een meningsverschil over de
prijs. De uitbaatster wil ons geen 19% BTW vrijstelling geven
waar we als buitenlanders recht op hebben en bromt dat de
prijs toch al laag ligt. Pas als we haar haar mailtje laten
zien waarop ze die korting zelf heeft aangegeven bindt ze in.
Daarna lachen we allemaal weer naar elkaar.
Eind van de middag lopen we Chile Chico in.
Eerlijk gezegd, we vinden het hier wat doods en saai. Lang
niet zo knus als Cochrane en er zijn ook maar weinig mensen op
straat. Dat komt misschien door de straffe wind die hier zowat
het hele jaar waait.
Het restaurant dat we hadden uitgezocht voor het diner blijkt, ondanks dat we het 's middags nog hebben nagevraagd, gesloten. Geen zin om langer te wachten rijden we naar een ander, Casona Belga. Als we binnen komen zijn we de enige gasten. Het doet qua sfeer een beetje alternatief aan, de gastvrouw is gekleed in een soort oversized groen tuniekpak. Maar het blijkt een goede keuze te zijn, het eten is prima en als er nog een jong Nederlands stel binnen komt wordt het reuze gezellig.
Na bijna drie uur aan tafel te hebben gezeten stappen we de auto in om naar "huis" te rijden. Dat was het weer voor vandaag!
