8 Januari: Parque Exploradores
Onze lodge ligt op kilometer 6 van de X-728.
Het plan is om vandaag naar
Parque Exploradores te gaan. Het park ligt op
kilometer 52. De hele weg is ripio. Reken maar op een dik uur
rijden.
Op ons dooie akkertje gaan we op weg. De X-728 gaat langs meren, bergen en door bossen. Onderweg komen we een woest kolkende waterval tegen.
Inmiddels is het gaan regenen, af en toe flink, meest motregen maar ook felle zonnige perioden er doorheen. Wat een mazzel hebben we als we op een plek aankomen waar de Exploradores gletsjer te zien is. Magnifiek!
Tijdens de voorbereiding van deze reis hebben
we gezien dat er dichtbij het park een lodge is die wordt
gerund door Duitsers: Campo
Alacaluf. We hadden heel even overwogen om
hier te logeren, maar het leek ons toch wel erg achteraf.
Vast een aardig adres voor een koffiestop. Als
we er aankomen ziet het er verlaten uit. Twee honden rennen op
ons af, aanhoudend blaffend. Na enige tijd komt er een
grijsaard met baard, zonder tanden naar buiten, type gnoom.
Het blijkt Klaus te zijn, de eigenaar. Wat een zonderling! We
zijn van harte welkom, wel eerst de schoenen uit en
huispantoffels aan.
Eenmaal binnen vallen we steil achterover van de onbeschrijflijke chaos.
Ondertussen ratelt Klaus maar door, de
waterval die we eerder hebben gezien is er een kalm stroompje
bij. We houden het bij koffie en kuchen en voor Klaus al zijn
verhalen over ons heen stort gaan we er vandoor.
Niet veel verderop komen we bij het Lago Bayo.
We zijn dan bijna in het park. Bij aankomst daar wacht ons een
verrassing. We zijn zo oud dat we gratis het park in mogen! Er
is een vier uur en een half uur durende wandeling naar een
mirador waar je de gletsjer en de San Valentin berg kunt zien.
Het wordt die van een half uur, dwars door het regenwoud.
De wandeling is behoorlijk steil en gaat over vele natte boomwortels. We komen uit op het platform met zicht op de gletsjer. Zo fraai en helder als onderweg is het niet, maar het zicht mag er zijn.
Plotseling komt er een
vuurkroonkolibrie aangevlogen en poseert voor
ons op een tak.
Na het middaguur rijden we langzaam weer
terug. We stoppen even om één van de houten bruggetjes te
fotograferen waar we overheen zijn gereden.
Natuurlijk ook een kiekje vanaf de brug zelf.
Op de heenweg vergaapten we ons al aan een dood bos in groenblauw water. Het regende toen te hard voor een foto, nu is het zicht beter.
Thuis gekomen lunchen we met bruin brood, tomaat en tonijn uit blik. We hebben trek! Verder lezen we wat over wat nog gaat komen op de Carretera en doen wat aan de website.
s Avonds gaan we eerst maar weer eens tanken en daarna naar restaurant Casa Bruja (huize de heks). Zeer vermeldenswaard! Heerlijk eten en een zeer vriendelijke en attente bediening. Het is omdat we morgen doorreizen...
