9 Januari: Cochrane
Vandaag hebben we honderdtwintig kilometer ripio voor de boeg. De bandenspanning is belangrijker dan op asfalt. Die houden we sinds de nieuwe band erom zit continue in de peiling. Er zit een mogelijkheid de spanning van alle vier de banden op het display van de auto te tonen en die staat nu constant aan.
Als we in het dorp komen stoppen we bij de Copec benzinepomp om de bandenspanning van de nieuwe band, die iets lager is dan die van de overige drie, aan te passen. We stellen de automatische pomp in op 2,2 bar, wachten tot de pomp uitgepiept is en rijden weg. Huh, wat? Een paar honderd meter verder geeft het display 1,6 bar aan. Die drukmeter van de automatische pomp is kennelijk ruk. We rijden terug en prutsen net zo lang tot de spanning wel goed is.
Als we twee derde hebben afgelegd komen we in een gat genaamd Puerto Bertrand. Tijd voor een bakkie aan de costanera (boulevard).
Na de stop rijden we door het kloppende hart van het dorp terug naar de R7. Schattig kerkje toch?
Dertien kilometer verderop stoppen we bij de
Confluencia Río
Baker/Nef. Dat is het punt waar deze twee rivieren
samenkomen. We moeten nog wel achthonderd meter lopen vanaf de
parkeerplaats naar een punt waar we een schitterend zicht
hebben hierop. Het lichtblauwe water van de Baker stort zich
tien meter naar beneden waar hij samenkomt met het lichtbruine
water van de Nef.
Tijd voor een filmpje.
We lopen de achthonderd meter terug naar de
auto, nu omhoog. Daarna is het niet ver meer rijden naar
Cochrane. Tijd zat voor een stop onderweg bij de Río Chacabuco
om een paar foto's vanaf de brug te maken.
Om een uur of twee komen we aan bij de lodge van vandaag, Kalfu Patagonia. We barsten van de honger en willen een noodle soepje gaan eten. Er is geen waterkoker op de kamer en dus vragen we wat heet water aan Rodolfo, de uitbater van Kalfu. Een waterkoker krijgen we niet. Wel gaat hij de soepjes voor ons klaarmaken en zet brood, druiven en aardbeien smoothie op tafel. Okeedan, da's het betere werk!
Eind van de middag gaan we het stadje
verkennen. Uiteraard is ook hier een Plaza de Armas met, hoe
kan het ook anders, een kerkje.
De kerkdeur staat open. We piepen even naar
binnen.
De supermarkt op het plein is tevens ook een
ijzerhandel. Wat moeten de mensen hier toch met al die maten
spijkers? Op laag water hoeven ze ze zeker niet te zoeken. Ze
liggen gewoon bij de buurtsuper.
We eten nog een ijsje en dan is het al bijna etenstijd. Volgens Rodolfo is maar maar één echt goed restaurant in Cochrane: Ñirrantal Patagonia. Of hij gelijk heeft weten we niet. Wat we wel weten is dat ze a) prima pisco sours maken en b) de wilde zalm met kappersaus berelekker is.
Het was weer een heerlijke dag vandaag!
