30 December: Pyin Oo Lwin
Vandaag gaan we op ons dooie akkertje naar Pyin Oo Lwin. De oude naam van Pyin is Maymyo en de plaats is ooit gesticht door de Britten. Pyin ligt in de bergen op duizend meter hoogte. De Engelsen gebruikten dit als zomerresidentie om aan de hitte van het laagland te kunnen ontsnappen.
Wij permitteren ons de luxe van een privé taxi. Onze chauffeur legt in anderhalf uur de zeventig kilometer naar Pyin af. Daar aangekomen blijkt het nog aardig fris te zijn om elf uur in de ochtend. Tenminste, wij vinden een graad of tweeëntwintig fris.
Pyin blijkt veel groter dan we in eerst instantie vermoeden. Op de kaart leek het een stukje van vijf tot tien minuten naar "Feel", een restaurant aan het meer waar we gaan lunchen. In de praktijk blijkt het vijfentwintig minuten lopen te zijn.
We hadden al gelezen dat hier veel fruit en bloemen worden gekweekt, maar de schaal waarop wordt ons pas later duidelijk. Het heeft er de schijn van dat we midden in een bloemencorso zijn beland...
In heel Pyin staan huizen die dateren uit de koloniale tijd. Op afstand stralen ze nog altijd de grandeur uit, maar dichterbij zie je dat er vrijwel geen onderhoud plaats vindt. Dit gebouw doet tegenwoordig dienst als postkantoor.
31 December: Pyin Oo Lwin
Oudejaarsdag in Pyin. Wijs geworden door het vele lopen van gisteren huren we vandaag een scootertje van een winkelmeisje van ons hotel. Zevenhalf euro inclusief benzine voor de hele dag, zij blij en wij blij. We crossen overal naartoe en lopen af en toe een rondje. In een steegje komen we dit huis tegen dat, zo te zien aan de davidsster, ooit van een Joodse familie is geweest.
Nu huizen er deze grijsaard en zijn familie.
In het centrum staat de vijfenzeventig jaar oude Purcell tower. Hij klinkt net als een mini Big Ben.
In de loop van de middag wordt Mar ziek. Spugen en aan de dunne. Oudejaarsavond brengt ze in bed door.
Gelukkig voor Peet hebben de eigenaren van het hotel een party georganiseerd. Alles gebeurt op de binnenplaats, waar het kwik langzaam zakt tot net boven de tien graden. Op de tafel staan de prijzen voor de lucky loterij. Later zal blijken dat Peet een muts heeft gewonnen! Komt goed van pas hier.
Er is een groot tv-scherm en er is één dvd. Daarop staat Gangnam Style van PSY in zeker vijftien verschillende uitvoeringen. Als de dvd afgespeeld is dan starten we hem gewoon opnieuw.
De ondertitels zijn in het Birmees, maar af en toe zijn er teksten die niet te vertalen zijn.
Ook is er een BBQ waarop voor een weeshuis wordt klaargemaakt.
Peet pendelt heen en weer tussen ziekbed en party. Nou ja, party... Veel gasten zijn er niet en het is koud buiten dus hou je het geen uren vol. Om een uur of half elf liggen we beiden te pitten. Op de achtergrond in onze halfslaap horen we nog vaag PSY en af en toe wat geknal van rotjes. Ergens in de nacht zal het vast Nieuwjaar zijn geworden...
1 Januari: Pyin Oo Lwin
Gelukkig gaat het vandaag wat beter met Mar en heeft Peet niet al te veel koppijn van de Birmese rosé. We huren wederom het scootertje en gaan in de ochtend naar de Kandawgyi National Botanical Gardens. Ook ooit bedacht door de Britten. Bij binnenkomst wordt al direct duidelijk in welke stad we ons bevinden.
Volop bloemen en daar kan je leuke dingen van maken. Nee dit is niet Aalsmeer.
Toch nog een beetje "walking in a winter wonderland".
Maar er is meer. Veel soorten bomen, teak en bamboe. En zeker een man/vrouw of twintig aan het vegen omdat ze hier gelukkig (nog) geen ronkende bladblazers hebben.
Helemaal in een hoek van dit honderdzevenenzeventig hectare grote park staat deze maffe Nan Myint Tower. Gemaakt van teakhout, twaalf verdiepingen hoog en te beklimmen via een steile buitentrap.
Eenmaal boven kun je mooi over de vallei en Pyin uitkijken.
De zwarte zwanen in het meer hebben net jonkies gekregen.
Na de lunch in Woodland karren we nog wat rond in de stad. We komen bij een volkomen vervallen oud koloniaal huis. Er is bijna geen ruit meer heel, maar de eigenaar (of kraker) poseert trots voor villa Kakelbont.
Er zijn niet alleen paard en wagens gemaakt van bloemen voor het corso. Paard en wagen is een heus middel van vervoer hier. Ook maar op de foto.
Het diner gebruiken we voor de tweede keer bij de Club Terrace. Waarom de tweede keer? Het is maar vijftien minuten lopen en ze hebben daar zowaar een heerlijke Chileense shiraz. En, niet onbelangrijk, een open haard en ja, ook nog lekker eten!
