9-10 Februari: Madrid - Mendoza
We zijn even vergeten wat het is om dertieneneenhalf uur in een vliegtuig te zitten. Het zal wel nooit echt wennen. Bovendien is het wat je noemt een "bumpy ride". Zeker de helft van de tijd schudt het toestel heen en weer op weg van de ene naar de andere luchtzak. Tel daar nog bij op dat het eten bar slecht is en de stewardessen van Aerolineas Argentinas chagrijnig zijn. Tot overmaat van ramp zit de slaappil in de koffer. Wat zijn we blij als we eindelijk in Buenos Aires landen. De aansluitende vlucht van twee uur naar Mendoza stelt weinig voor.
Eenmaal in Mendoza is het even wachten op de man van de autoverhuur. Hij is een minuut of tien te laat voor de meet en greet. Om tien uur in de ochtend Argentijnse tijd rijden we in onze huurauto de straat van ons eerste hotel in. Wow! Het Park Hyatt mag er zijn. Gelegen aan het Plaza Independencia, hartje Mendoza, gebouwd in fraaie koloniale stijl.
Na het douchen gaan we direct de stad in, door het park voor de deur naar de wandelpromenade paseo Sarmiento. Het ziet er gezellig uit, volop terrassen en veel bomen.
De straten worden hier nog met palmblad bezem schoongeveegd.
We gaan lunchen bij Marchigiana, een mooi oud restaurant met een moderne inrichting. We smullen van de onbehouwen grote lap biefstuk en de malbec. Dan komt bij het afrekenen naar voren dat het creditcard systeem niet werkt. Wat nu? De manager zegt dat het aan iedereen verteld is, wij weten echter van niets. Ineens excuseert hij zich en zegt dat wij zijn gasten zijn en niet hoeven te betalen! Tja, als je erop staat...
We lopen nog wat door de stad en redden het om tot negen uur wakker te blijven, maar dan is de pijp wel leeg. Morgen weer een dag, op naar de Uco vallei.
11 Februari: La Celia
Er zijn twee manieren om vanaf Mendoza naar ons onderkomen voor de komende twee nachten, Posada La Celia, te komen. Het is of honderd kilometer via de snelweg dan wel honderdzeventig kilometer "scenic route" via Potrerillos en Tupungato. De laatste weg gaat door de vallei en belooft volgens het boekje erg mooi te zijn. Is ie ook, er staat alleen niet vermeld dat er vijftig kilometer slecht begaanbare gravelweg bij zit die af en toe door rivierbeddingen gaat. We doen er dan ook een halve dag over en komen pas om half drie in de middag aan op de plaats van bestemming.
Dit wijnlandgoed annex restaurant annex b&b is een schot in de roos. Gebouwd in 1930 en omringd door veel groen en bomen. We parkeren onze auto die, naar later blijkt, de vele vogels hier vol enthousiasme onder poepen. Ons vervoermiddel deze weken is overigens niet echt comfortabel te noemen. De Chevrolet Classic, een soort uitgeklede Opel Corsa voor de Latijns-Amerikaanse markt, kunnen ze beter Chevrolet Basic noemen. Centrale deurvergrendeling? Elektrische ramen? Cruise control? Nooit van gehoord! Hij doet ons eerder aan een Lada denken, ook qua ontwerp.
Weldra zitten we ook hier bij La Celia aan een stuk koe met een fles malbec. Hieronder een indruk van de lodge.
We zijn niet de enige logees, er loopt ook een troep ganzen rond.
Na de late lunch gaan we heerlijk hangen en relaxen tot het diner. Tijd om ook eens de cabernet franc te proberen hier. Lekker!!
