15 Januari: Ladybrand
Een wolkbreuk luistert het ontbijt op. We twijfelen tussen wachten tot het droog wordt of toch maar door de buien heen rijden. Gelukkig als we onze zoveelste portie scrambled eggs naar binnen hebben is de regen aanvaardbaar en pakken we onze spullen.
Aanvankelijk is Bloemfontein ons doel. Geboortestad van Tolkien, maar behalve het Hobbit hotel doet volgens de guide weinig herinneren aan de meester. Ook met het oog op de geringe afstand, honderdzestig kilometer, en de coronadrukte van een middelgrote stad verleggen we het doel naar Ladybrand, een kleine driehonderd kilometer rijden.
Na een klein uur rijden houdt het helemaal op met regenen. De lucht is nog wel tamelijk grijs, de temperatuur is een milde 22 graden. Vlak na twaalf uur rijden we Ladybrand binnen en stoppen bij de lodge die we op basis van de plaatjes hebben uitgezocht, de Cranberry cottage. Kamers en prijs zijn meer dan oké en er zit een leuk restaurant aan vast. Daar zitten we even later aan de koffie met een enorme punt cheesecake.
Later op de middag gaan we naar het plaatsje Modderpoort, een kwartier rijden verderop. Daar is een vreemd fenomeen te zien, een grotkerk. Die kerk maakt onderdeel uit van een heel complex, gesticht door de Augustijner broederschap. Op het terrein is o.m. een kerkhof waar behalve broeders ook de legendarische Basotho profetes Mantsopa begraven ligt.
Vanaf het kerkhof hebben Mantsopa, de broeders en wij een fraai zicht op de bergen. De lucht blijft dreigend.
Een vriendelijke voorbijganger wijst ons de weg naar de grotkerk. Langs het pad staan her en der groepjes cactussen die volgens de overlevering de boze geesten de weg naar de kerk versperren.
Vlak voor de grot is een soort openlucht kerk met rotsblokken als banken vanwaar je goed zicht hebt op de kansel.
We hadden al gelezen dat deze plek ook een heilige plaats is voor de Basotho, de stam die hier en in Lesotho leeft. Vlak voor de grot houden een groep van zo'n tien Basotho een ritueel. We sluipen erlangs om de grot binnen te gaan.
De priesteres wenkt ons en maakt gebaren waaruit wij begrijpen dat we welkom zijn om te blijven kijken.
Dit is duidelijk echt en geen show voor de toeristen of de nepvoorstelling die we in 2004 hebben meegemaakt.
We zitten een kwartiertje te kijken naar het ritueel en te luisteren naar het gezang. Het stoort de groep in het geheel niet.
De meeste Basotho dragen kruisen en af en toe horen we "hallelujah" en "amen" wat duidt op Christelijke invloeden in het ritueel.
Het was een erg leuke ervaring en met een voldaan gevoel rijden we weer naar "huis" om de foto's en filmpjes te bekijken. Een erg geslaagd uitstapje!
Niet lang daarna begint het te onweren en te gieten. Gelukkig zitten we droog en hoeven we niet door de regen naar het restaurant straks.
Het restaurant blijkt immens populair bij de locals. Keuze volop, er is zelfs een Chinese menukaart. Ook is er een heuse wijnkelder waaruit Peet samen met de kok een flesje Swartland Shiraz vist. Wij gaan voor de steak en die is perfect. De wijn past er ook goed bij.
