20 Januari: HluHluwe-Imfolozi
Het is nog geen tachtig kilometer van St. Lucia naar het HluHluwe-Imfolozi park maar we doen er bijna twee uur over vanwege wegwerkzaamheden. Tegen elven zijn we bij de Nyalazi gate waar het doodstil is. We hebben twee nachten gereserveerd in het Hilltop camp, een kleine dertig kilometer van de gate over een glooiende asfaltweg. Onderweg zien we uit de verte wel wat wild en van heel dichtbij deze witkeelvaraan.
Ook het Hilltop is vrijwel uitgestorven. Ze hebben plek voor ruim tweehonderd man maar er zijn er hooguit vijftien. De staf verzucht dat de buitenlanders wegblijven door corona. We kunnen pas inchecken om twee uur, maar geen nood, de koffie is prima en het uitzicht om van te smullen.
Om het nog wat leuker te maken graast er een groep nyala's aan de rand van het terras.
Na het inchecken gaan we naar ons ruime huis met balkon. Een uurtje later gaan we het zwembad opzoeken dat groot, schoon en geheel verlaten blijkt. Gelukkig maar, Peet is zijn zwembroek vergeten, die ligt nog in de lodge in St. Lucia.
Even na vieren is het tijd voor de eerste gamedrive in het park. Al snel komen we een modderpoel tegen. Die blijkt de favoriet van twee witte neushoorns en een enorme waterbuffel.
Aan een ranger die we onderweg tegen komen vragen we waar het grote wild zich bevindt. Ga maar naar de Memorial gate zegt hij. We zijn hem nu nog dankbaar. Vlakbij de gate in het open veld liggen drie leeuwinnen op de loer om een jonge buffel aan de haak te slaan. Maar ze komen van een koude kermis thuis. De buffels groeperen zich en vormen een front tegen de dames.
We blijven een dik half uur staan kijken naar dit fascinerende schouwspel. Er scharrelen ook nog twee neushoorns in de buurt die zich helemaal niets van niemand aantrekken. Op zowel de buffels als de neushoorns zitten roodsnavelossenpikkers die keenlijk ook niet warm of koud worden van de dreiging der leeuwinnen.
Aan de overkant van de weg is een ander gedeelte van de troep buffels aan het modderbadderen.
Tevreden keren we huiswaarts. We moeten opschieten want het hek van het Hilltop gaat strikt om zeven uur op slot en het is nog een heel eind karren.
Bij het diner blijken we de enigen zijn. De curry's smaken er niet minder om na zo'n dag met al dat wild.
