14 Januari: Mohale dam
Je hebt ruwweg vier keuzes welke kant op te gaan in Lesotho vanaf waar wij zitten, noordoost, midden, zuidoost en zuiden. Dat er maar zo weinig mogelijkheden zijn ligt aan de schaarste van wegen doordat er zoveel bergen zijn. Lesotho wordt niet voor niets het bergkoningrijk genoemd. Een rondje rijden is wel mogelijk, maar trek dan maar een hele dag uit. Gemiddelde snelheid die je kan halen ligt rond de veertig kilometer per uur.
We besluiten om de weg door het midden te nemen tot aan de Mohale dam (stuwmeer) en weer terug. De weg slingert zich eerst door een stuk hoogland en daarna gaat het de bergen in. We steken de ene bergpas na de andere over, met bloemrijke namen zoals "God help me pass". Het is zondag en er is niet al te veel volk langs de weg. Af en toe een herder met schapen, geiten, ezels en koeien. Hoe verder landinwaarts des te vaker zie je de karakteristieke rondje hutjes, rondavels genaamd.
Na een uur of twee slingeren zijn we er. In de vooronderstelling dat er een lodge is waar we een kop koffie kunnen drinken aan het eind van een weg rijden we er naar toe. Oh wat ligt dat mooi daar op de berg zeggen we nog. Het blijkt het operations hoofdkwartier te zijn vanwaar het complex wordt bediend.
Het stuwmeer zelf met de 125 meter hoge dam ligt er rimpelloos bij.
In deze contreien reist men nog vaak te paard.
Uiteindelijk vinden we de Mohane lodge waar behalve personeel geen kip te bekennen is. We drinken er een bak nescafé en doen nog een plas voor de terugtocht.
Op het herentoilet gratis condooms zoveel je wilt. De slogans op de automaat hoeven geen toelichting.
Volgens de lonely planet is er nog een zeer goede lodge halverwege de terugweg. Hoopvol rijden we er naar toe maar helaas is hij gesloten. Geen lunch dus. Bij thuiskomst vertelt Brian dat de lodge al een jaar of tien dicht is. Lekker up to date die planet uit 2016...
De rest van de middag spenderen we naast en in het zwembad. Het is weer 32 graden vandaag.
15 Januari: Semonkong, Lesotho
De weg naar Semonkong in het zuiden loopt via Roma. Daar staat de enige universiteit van het land. Het is er heet vandaag, iedereen loopt met een parasolletje op straat.
In Roma staat ook een van de oudste kerken van het land. Daar hoort natuurlijk een Mariabeeld bij.
Er is niemand in de buurt en er zit een groot hangslot op de voordeur. Er is ook een zijdeur die niet op slot is en alleen gebarricadeerd is door kerkbanken. Die schuiven we opzij, we willen toch graag even binnen kijken. Er is een hoekje gereserveerd voor de muziek.
Naast de kerk is een highschool voor meisjes. Die willen best wel al giechelend op de foto voor ons.
In tegenstelling tot Zuid Afrika kom je in Lesotho vrijwel geen wilde dieren tegen, alleen koeien, ezels, schapen, geiten etc. Als je dan een stel Kaapse ibissen ziet dan is dat al weer heel wat...
In Semonkong hobbelen we over één kilometer vrijwel onbegaanbare weg naar de plaatselijke lodge. Het leuke van deze lodge is dat de weg erlangs een doorgaande (handels)route is. We gaan zitten met een bak echte(!) koffie en laten de locals voorbijkomen. Zou Gandalf hier familie hebben?
Na de koffie rijden we naar de plaatselijke attractie, een waterval die zich ruim tweehonderd meter naar beneden stort. Het valt een beetje tegen. De zeer moeilijk begaanbare weg blijkt acht kilometer lang en daar doen we een half uur over. En ja, dan zie je in de verte de waterval. Fotootje maken en wegwezen. Nog eens een half uur terug naar de hoofdweg en dan weer terug naar de Semonkong lodge voor de lunch.
Op de terugweg treffen we een optocht van jonge jongens aan die onder de rode klei zitten en allen in dekens gewikkeld zijn. Eromheen lopen mensen en er wordt muziek gemaakt. We stappen uit en sommigen moedigen ons aan om te gaan kijken en foto's te maken. Maar anderen moeten niets van blanken hebben en schudden dreigend met de vuist naar ons.
We nemen het zekere voor het onzekere en rijden door naar huis. Het was een vermoeiend dagje, ruim vijf uur in de auto gezeten.
