19 Januari: Haga Haga
Makkie vandaag, althans dat denken we. De afstand tussen Wavecrest en Haga Haga is nog geen honderd kilometer. De eerste tegenvaller is dat we na de vijfendertig kilometer dirtroad naar Kentani nog meer bar slechte onverharde weg krijgen. Op zo'n tien kilometer buiten Kentani slaat het noodlot pas echt toe, lekke band.
We zoeken een niet al te gevaarlijke, vlakke plek om de auto neer te zetten. We passeren een ezel op de weg. Vlakbij is een splitsing met voldoende ruimte. Luttele ogenblikken later stopt er een busje voor ons. De jongen die uitstapt vraagt of we een reservewiel hebben. We denken van wel, het is een huurauto. Voor we de kofferbak leeg hebben begint hij al te helpen. Erg aardig van hem en een kwartiertje later zit het reservewiel er al omheen. De wieldop kunnen we nergens vinden, geen idee waar we hem zijn verloren.
Vrijwel onmiddellijk nadat we weer op weg zijn krijgen we gelukkig weer een stuk asfalt. Niet van lange duur blijkt en voorzichtiger dan voorheen hobbelen naar de Great Kei rivier. Daar lacht het fortuin ons weer even toe, het pontje, waar twee auto's tegelijk op kunnen worden overgezet, ligt aan onze kant van de rivier met één andere auto er op. We kunnen direct de wankele loopplank oprijden. Vijf minuten nadat we bij de rivier aankwamen zijn de trossen al los.
De auto ziet er niet meer uit na al die dirt roads. Het stof zit in alle kieren en gaten.
Met het oversteken van de Kei laten we het vroegere thuisland Transkei achter ons.
Na de overtocht slaat de navigatie op hol. Hij stuurt ons eerst richting Morgan Bay. We fronsen de wenkbrauwen maar volgen gedwee. Dan wil hij dat we rechtsaf gaan dwars door het land van een boer. Het hek is stijf dicht dus dat gaat hem niet worden. Dan toch niet, lijkt de navigatie te zeggen en stuurt ons Morgan Bay zelf in. Vervolgens laat hij ons het dorp rondrijden en we gaan weer terug naar de plek waar het hek stond. We besluiten terug te rijden naar de hoofdweg en de navigatie zegt na herberekening dat we geen 25 maar nog 118 kilometer hebben te gaan.
Het enige wat erop zit is om de wegenkaart te pakken. Dat gaat een stuk beter en klokslag twaalf uur arriveren we in het Haga Haga hotel. We hebben, net als in Wavecrest, een "pensioners special". Dat scheelt een aardige duit. In Wavecrest drieëntwintig euro per dag, hier nog meer. Helaas is het weer niet je dat, bewolkt, straffe wind en af en toe een spettertje. Geen wandelweer vinden we en uit verveling kijken we uit het raam. Als we dat beu zijn een van de meegebrachte docu's.
De aalscholvers voor de deur vinden het ook maar niks dat weer. De hengelaars (vader en zoon?) vermaken zich prima.
Eind van de middag is het droog al blijft de lucht er dreigend uitzien. We gaan een ommetje maken. We slaan een weggetje in die volgens het bordje leidt naar een aantal uitkijkbankjes. Het gaat stijl omhoog en al puffend komen we op de top van deze heuvel. Mooi uitzicht over het "Wassenaar van de Wildcoast".
Het is niet druk in het enigszins rundown Haga Haga hotel. Overal op de kamer zijn allerlei papiertjes neergelegd met doe dit wel en doe dat niet, zucht. Er ligt zelfs een dress code voor het diner, smart casual, lange korte broek tot op de knie toegestaan. We moeten wachten tot zeven uur voor het diner begint. De verwachtingen zijn niet al te hoog gespannen, naar later blijkt terecht.
