24 September: Kgalagadi dag 3
We zijn dan wel vroeg opgestaan, maar de beesten kennelijk niet op deze dag des Heren. Na bijna dertig kilometer afschuwelijk slechte weg hebben we er enigszins de smoor in. We komen overeen dat we het Kgalagadi Transfrontier Park eigenlijk maar vies tegen vinden vallen. Al dat gehobbel, gatverre en dan nog niks zien. Regelmatig denk je in de verte wild te zien en blijkt het dan een boomstronk of iets dergelijks. Bijvoorbeeld die leeuw daar in de verte langs de weg. Dat is natuurlijk geen leeuw, dat lijkt alleen maar zo. Het is vast weer een boom of een rots of... We gaan vol in de remmen en houden onze adem in, EEN LEEUWIN OP DE WEG!!!
Als wij stoppen kijkt ze om en negeert ons verder. Ze loopt nog een stukje door en gaat dan in het ochtendzonnetje liggen poseren. We naderen haar voorzichtig tot een meter of vijf. Raampje open en handen aan de knop van het raam, auto in de eerste versnelling om er rap vandoor te kunnen gaan als ze kwaad wil. We zijn tenslotte onverschrokken stadsmensen...
Ze tolereert onze aanwezigheid, maar we mogen niet dichterbij komen zo zeggen haar ogen. We volgen haar een half uur lang. Soms slentert ze het pad af, dan weer staat ze stil om te ruiken of er nog wild in de buurt is en speurt ze de omgeving af. Leeuwen lopen graag in het mulle zand, dat vinden ze prettig aan hun poten, aldus de guide.
Na een half uurtje vindt ze het het welletjes op de weg en verdwijnt ze de bush in, ons verrukt achterlatend. Het park is toch wel fantastisch!!!!
Deze dag kan er verder niets meer stuk. Vier struisvogelbaby's kiezen het hazenpad. Maar waar zijn pa en ma?
Als je niet ongeduldig spiedt dan kom je vanzelf van alles tegen. Gemsbokken zijn erg schuw en en lopen meestal direct weg als je ze tot op dertig meter nadert. Deze nu eens een keer niet en zijn kop straalt mooi in het ochtendlicht.
Na zestig kilometer, bij de drinkplaats Dikbaardskolk, slaan we af richting Mata Mata. We hebben een overnachting geboekt vlakbij Mata Mata in een kamp zonder hek eromheen, het Kalahari Tented camp. Mata Mata ligt op de grens van Zuid-Afrika en Namibië.
De dwarsweg loopt tussen de Nossob- en de Auob rivier in en het landschap is totaal anders. Tot achttien meter hoge rode zandduinen en daartussen uitgestrekte dalen. We gaan zestig kilometer lang als in een achtbaan op en neer. Boven op elk duin even over de vlakte uitkijken voor je je weer naar beneden stort. Opeens zien we in een boomtop deze bleeksingvalk. In het Nederlands heet deze vogel een zanghavik.
De zanghavik speurt de omgeving af op zoek naar een prooi en we wachten geduldig tot hij opvliegt om een actiefoto van hem te maken. Nou ja geduldig... We helpen hem opstijgen door even te toeteren.
Het is pas negen uur in de ochtend, de dag is nog lang niet voorbij.
