21 September: Augrabies Falls
We hebben heerlijk geslapen en beginnen de dag met een stevig "full English breakfast". Alles op het gemak, het is maar vijfendertig kilometer rijden naar het Augrabies Falls National Park. We hebben mazzel, het is "national park week" en we mogen gratis naar binnen. Eerst maar eens de gigantische waterval bekijken.
Het water stort zich hier zo'n zesenvijftig meter naar beneden en vormt hierna de Oranjerivier. Het ravijn na de waterval is achttien kilometer lang.
De naam Augrabies is inheems voor "plaats van grote lawaai". Afijn, het viel nog wel mee met de herrie.
Op de rotsen die de waterval omsluiten zitten veel Broadleys rotshagedissen. De vrouwtjes zijn bruin, grauw en saai, zeg maar rotskleurig. De mannen daarentegen zijn gewoon erg knap te noemen...
Ook krioelt het op de rotsen van de klipdassies. Het is voorjaar en dan hebben ze jonkies.
Na dit natuurgeweld gaan we de "dassie hiking trail" in het park lopen. Petjes op, water mee, de veters goed gestrikt en gaan. Binnen vijf minuten zijn we al knettergek van al de piepkleine mugjes om ons hoofd. Schelden helpt niet, want dan zien ze nog een gat waardoor ze naar binnen kunnen zodat je er weer een paar moet uitspugen. Je moet de hele tijd uit je oren en neus plukken. We kijken het nog heel even aan, maar na een kwartier rennen we weer terug naar de veilige auto.
Dan maar de route met de auto door het park! Ook dan kom je langs mooie plekjes, hier bovenop de berg de ararat.
Het is een ruig, bergachtig landschap.
Ook vandaag is het wederom schitterend weer en tamelijk warm, tegen de dertig graden. De strakblauwe luchten zijn we onderhand wel gewend. Zwarte arenden contrasteren prachtig hiertegen.
We rijden ongeveer vijftig, zestig kilometer rond in het park. De wegen zijn behoorlijk stoffig, onverhard, maar ze worden redelijk goed onderhouden. Hoe? Gewoon autobanden er overheen slepen. Deze man kan zo bij Roland Garros aan de slag.
De "Ruud Gullit lookalike" heeft geen last van die mugjes zoals al die domme buitenlanders...
Behalve de arenden zijn er meer roofvogels die voor een lekker hapje hagedis gaan. Hieronder een "bleeksingvalk", zoals deze vogel in het Afrikaans wordt genoemd.
Deze springbok laat zich niet storen bij de maaltijd.
Na Augrabies gaan we boodschappen doen in Kakamas ter voorbereiding op morgen. Dan gaan we naar het Kgalagadi Transfrontier Park. Dat is een gebied in de Kalahari woestijn dat gedeeltelijk in Zuid-Afrika, Namibië en Botswana ligt. Het park beslaat een oppervlakte ter grootte van Nederland.
We moeten geld pinnen, tanken en veel water inslaan. Natuurlijk eten niet te vergeten, we moeten twee dagen zelf ons potje koken.
