16 Februari: Tayrona

Onze laatste hele dag in Villa Maria Tayrona verloopt niet schokkend. Ontbijtje, strand, zwembad, lunch (schaaltje empenada's) etc.

Eind van de middag lopen we naar het dorp en gaan een biertje drinken. Onvoorstelbaar wat een armoe en in wat voor misère deze mensen leven. Het dorp, en ook de vele dorpen waar we doorheen zijn gekomen, bestaat uit een rij krotten aan weerskanten van de hoofdweg. Aan het begin en aan het eind van zo'n dorp zijn verkeersdrempels aangebracht. Soms als het een wat groter dorp is ook tussendoor nog een of meerdere drempels. Veelal worden de (vracht)auto's en bussen op zo'n drempel opgewacht door mensen die van alles en nog wat willen verkopen, bedelen of je ramen lappen.

Langs de kant van de weg zitten mannen in de schaduw en in de dieselwalmen te kijken naar wat zich voortbeweegt. We drinken ons bier en laten de wereld aan ons voorbijtrekken...

17 Februari: Barranquilla

Om een uur of half elf vertrekken we voor de terugreis naar huis. Die verloopt in gedeeltes. Het begint met een uur of drie rijden naar Barranquilla. Barranquilla is een grote vieze, drukke stad waar we moeten zijn omdat onze vlucht naar Miami vanaf hier vertrekt. Volgens de navigatie is ons hotel, het Sol Caribe, gelegen in de busterminal aan de linkerkant van de weg. Dat is niet het geval en maken we nog maar een rondje van zeker tien minuten. Goed kijken nu! Warempel, aan de rechterkant van de weg, precies tegenover waar we net stonden, is ons hotel. Inchecken en even bijkomen op de kamer, die tamelijk basic is maar wel airco heeft. Dat is maar goed ook, in Barranquila is het bloedheet.

Om vijf uur moeten we de auto inleveren op het vliegveld. Vol goede moed gaan we om drie uur op pad. Dan gebeurt wat je niet voor mogelijk houdt. De navigatie stuurt ons een krottenwijk in. De weg wordt steeds slechter en we rijden onszelf vast tegen de omheining van het vliegveld. Met de navigatie uit gaan we verder en proberen het vliegveld op eigen kracht te vinden. Uiteindelijk lukt dat. Over een ritje van tien-vijftien minuten doen we bijna een uur. De auto wordt na enig gesputter over een oude deuk toch als schadevrij geaccepteerd. Voorwaar een prestatie, het brengt het totaal van deze reis op vier auto's die schadevrij zijn ingeleverd!

We stappen in een stokoude taxi die zich krakend en piepend door het verkeer worstelt. Met een aardige taxichauffeur die ons uitlegt dat het binnenkort carnaval is en dat hij zijn ruiten heeft geblindeerd met een zonnescherm tegen de hitte. Het lijkt wel een praalwagen van binnen...

Tegen de avond gaan we een pizza eten in het mini winkelcentrum in de straat. We zorgen ervoor dat we voor het donker weer "thuis" zijn. Het hotel is dan wel schoon en netjes, de buurt bepaald niet.

18 Februari: Miami

Om half zes gaat de wekker. De douche is koud en het ontbijt... Dat is pas vanaf zeven uur. Toch wordt er iets voor ons geregeld. Dat blijkt een glas ranja, een stukje meloen en een sandwich van wit plakbrood met ham/kaas. Die laatste is als extra service nog even opgewarmd in de magnetron, bah!

Op het vliegveld heeft het inchecksysteem kuren maar na een poosje lukt het toch om ons en onze koffers in te checken. De vlucht is verder prima en we krijgen een klef kadetje met ham/kaas uit de koelkast. Weer eens wat anders, bah!

Na een vlucht van tweeënhalf uur landen we in Miami. Daarna hebben we een uur (!) nodig om door paspoortcontrole te komen en het wachten op het busje van het hotel. We waren even vergeten dat we weer in het land van de dikkerds zijn. Land van de onbegrensde mogelijkheden, ook qua confectiemaat...

We hebben nog een paar cadeaukaarten van Best Western. Daarom is de keuze voor ons laatste hotel op Best Western Miami Airport North gevallen. Inchecken gaat niet zo maar. Van de eerste cadeaukaart klopt de waarde niet, de tweede is verlopen volgens de servicedesk. Er staat toch echt op die kaart "no expiry date"! Met de eerste kaart komt het uiteindelijk goed, met de tweede niet.

Eind van de middag lopen we wat rond in de buurt. Het is tenslotte lekker weer, achtentwintig graden en zonnetje/wolkje. Het hotel, compleet met stars and stripes ligt er mooi bij.

Het hotel zelf heeft geen restaurant en in de buurt zijn vrijwel alleen maar fastfood zaken. Dit is Amerika.
Na enig zoeken naar iets beters dan fastfood besluiten we om vanavond een Thai's restaurant in de buurt, Suvi, te proberen.

Het eten smaakt ons prima. We hebben vooraf op de website gekeken wat we ons konden permitteren van onze laatste dollars. De rekening verrast ons toch weer in negatieve zin. Bovenop de prijs van het eten en drinken komt nog belasting. De belasting in Miami is zeven procent plus één procent, we verzinnen dit niet, "homeless and domestic violence tax"...

Sommige restaurants hebben ook de onhebbelijke gewoonte om alvast tip op de rekening te zetten, zo ook de Thai. Die heeft maar liefst twintig procent tip (gratuity) erbij gerekend. We zijn genoodzaakt ze uit te leggen dat wij vinden dat zoiets "vrijwillig" is. We hebben nog vijf dollar over en daar zullen ze het mee als tip moeten doen. Ze zijn er niet echt blij mee. En wij? Het is een ongemakkelijke situatie, gaan we ooit aan dit idiote systeem wennen?

19 Februari: naar huis

De vlucht naar Amsterdam via Newark met United Airlines verloopt zonder vertraging of problemen. De ochtend na vertrek zijn we weer thuis.