6 Februari: Manizales
Vandaag staat de eje cafetera, ook wel zona cafetera genoemd, op het program. Dit gebied is Unesco cultureel werelderfgoed.
Naar Manizales, één van de belangrijkste steden van de zona, is het tweehonderddertig kilometer rijden. Op de weg daar naar toe zit naar schatting elke honderd meter een bocht, dus zeg maar zo'n drieëntwintighonderd bochten in totaal. We moeten een paar bergruggen over en niet alleen wij, maar ook al het vrachtverkeer. De wegen zijn smal, inhalen is vaak ondoenlijk. Als je dan met vijftien kilometer per uur achter een zwarte walm uitstotende vrachtwagen zit denk je, komen we nog wel voor donker aan bij de lodge?
Met nog een kwart voor de boeg beginnen we weer te klimmen. Dit keer lijkt er geen eind aan te komen. Bocht na bocht, hoger en hoger. Voor het gevoel houdt het niet op. De temperatuur zakt van boven de dertig graden beneden naar een schamele acht graden boven. Eindelijk bovenaan zien we een bord met daarop "longest climb in the wolrd". Inderdaad, de Alto de Letras is de langste klim van de wereld. Hij is maar liefst 78,9 km lang en de top ligt op een hoogte van 3692 meter. Een waar Walhalla voor fietsers. Wisten wij veel... ook weer meegemaakt.
Het kost ons zes uur om naar Manizales te komen, met een gemiddelde van minder dan veertig kilometer per uur. Bij aankomst blijkt de lodge gelukkig een voltreffer te zijn. Zodanig dat we vrijwel direct een nacht bijboeken. De Mirador Finca Morrogacho ligt op een berghelling en doet de titel "mirador" (uitkijkpunt) eer aan. De lodge is omringd door groen, bos en heel veel planten. We hebben onszelf getrakteerd op de duurste kamer, het superior chalet.
Het uitzicht is niet te vatten in een foto, ook niet in twee. Toch maar een poging.
De eigenaar van de lodge heet Majid. Hij is een Iraanse vluchteling met een Canadees paspoort, toevallig hier terecht gekomen door zijn Nederlandse ex-vriendin. Hij is zeer behulpzaam en vriendelijk. Alles hier heeft hij zelf ontworpen en gebouwd.
De lodge ligt wel wat afgelegen. We hebben geen zin om in het donker de stad met zijn steile hellingen in te gaan en eten daarom hier. Het wordt een heerlijke vegetarische maaltijd en er is keus uit diverse goede wijnen. We eten met een ploeg van een man of twaalf uit Nederland, Argentinië, Ierland, Zwitserland... erg gezellig. Voor het eten zakt de zon weg achter de bergen.
7 Februari: Chinchiná
Zo'n drie kwartier rijden hier vandaan in Chinchiná is een koffie plantage waar ze rondleidingen doen. Majid heeft voor ons daar een koffietour geregeld, we worden om tien uur verwacht. Als we er zijn krijgen we koffie en maken wat foto's van de omgeving. Vooral van de vele vogels. We hebben nog nooit een toekan gezien, behalve bij vd Valk, en nu zien we er eindelijk eentje in het echt. Toekan is een familienaam. Dit is eenthe ervan, de roodstuitarassari, zo genoemd vanwege zijn rode stuitje.
Een ander mooi vogeltje, de bootsnaveltiran.
Het huisje op een heuvel verderop en de koffieboer gaan ook op de foto.
Het wordt later en later. Dan krijgen we te horen dat er een misverstand is, de tour begint om elf uur. Maar ook dat gaan ze niet halen. Na een uur en veertig minuten vergeefs te hebben gewacht zijn we er wel klaar mee. Dan maar geen tour. We rijden terug naar de lodge en eten onderweg lekkere verse forel. Dat maakt weer een hoop goed.
We doen niet veel meer hierna. Eind van de middag valt er een stevige bui, in de hangmat liggen is er niet meer bij. Maar ach, het is hier heerlijk relaxed. Wat maakt het uit...
