8 Januari: Amsterdam - Miami
Er is storm voorspeld, KLM heeft al aardig wat vluchten gecancelled. Swiss, waarmee we via Zürich naar Miami vliegen, blijft optimistisch aangeven dat hun vlucht gewoon op tijd is. Pas als we om acht uur in de ochtend bij hun incheckbalie staan komt het bericht dat de vlucht naar Zürich ook geannuleerd is.
Dan begint onze eigen real live aflevering van "ren je rot". De dame bij de balie van Swiss wil ons omboeken via Atlanta met KLM en Delta maar krijgt het niet voor elkaar. We worden naar een andere servicedesk gedirigeerd waar een flinke rij staat te wachten. Na wat voordringen wordt ons ticket omgeboekt en hebben we nog één uur de tijd voor de vlucht van KLM vertrekt.
De incheckbalie van KLM is een kilometer ofzo lopen en ook daar ziet het zwart van de mensen. Na wat smeken om sneller geholpen te worden lukt het ons om redelijk snel aan de beurt te komen. Nee, naast elkaar in het vliegtuig is er niet bij, wel bij elkaar in de buurt. Rennen naar de security, vervolgens paspoortcontrole en daarna weer een dikke kilometer naar de G-pier. Het boarden is al begonnen, maar... we zijn net op tijd! Aan boord gaat de stoelendans met een behulpzame steward beginnen, net zolang tot we toch naast elkaar zitten en comfort stoelen hebben. Volkomen verdiend vinden we!
In Atlanta blijkt dat we daar door de douane en immigratie moeten. We zijn niet de enigen en sluiten aan in een rij van pakweg vijfhonderd man. Dat gaan we nooit redden in de ongeveer anderhalf uur die we hebben vrezen we. Ook hier dus weer voordringen, daarna door boze dames weer terug gedirigeerd, nogmaals voordringen totdat we toch nog zeker driehonderd man hebben ingehaald. Na de immigratie gaan we op zoek naar de bagagebanden. Je moet hier zelf je koffer van de band halen en naar de Delta transfer desk brengen. Gelukkig staan de koffers op en naast de band als we daar aankomen. Bij Delta leveren we de bagage af en gaan met de trein naar een andere pier. Helemaal aan het eind daarvan is onze gate. We hebben het gehaald, maar vraag niet hoe...
De vlucht naar Miami duurt nog eens anderhalf uur. Als we buiten staan hoeven we niet lang te wachten op de shuttle bus van het Regency. Hoera, we zijn er en nog een uur eerder dan gepland ook. De stappenteller staat dan wel op zeventig minuten lopen op diverse vliegvelden. Na een dikke hamburger met french fries en een biertje liggen we om acht uur locale tijd in bed. Het is hier zes uur later dus is het in Nederland twee uur in de nacht. Lang dagje...
9 Januari: Miami - Cancún
Het Regency ligt vlak bij de airport. Het is een bunker uit de zeventiger jaren denken wij. Niet echt aantrekkelijk.
Het ligt wel mooi op de vliegroute.
Na het ontbijt gaan we een eindje lopen. En ja, this is America, het land van Trumps en guns...
Je mag wel de zaak in maar er zijn wat regeltjes waar je je aan moet houden. Voelt wel veilig zo. Maar om nou je skimasker af te zetten gaat ons echt te ver. Dan maar niet.
Onze vlucht naar Cancún vertrekt om drie uur vanmiddag. Vandaag niet meer rennen en stressen, maar rustaagh...
De vlucht zelf verloopt kalmpjes, geen storm of andere ongemakken. Op de luchthaven dringen we weer deskundig voor bij de paspoortcontrole en ook de douane is een eitje. In no time staan we buiten in het Mexicaanse zonnetje.
Wat weer wel een avontuur oplevert is het ophalen van de auto. Bij Europcar zijn ze "fully digital" en is self service het parool. Je mag al je gegevens invoeren op een tablet en foto's maken van rijbewijs en paspoort. Bij het uitrijden wordt de auto (en de ietwat angstig kijkende inzittenden) door zes camera's gefotografeerd. Het resultaat ervan krijg je direct daarna in je mailbox zodat je alle deukjes thuis op je gemak nog eens kan bekijken.
Het hotel, Amarte Maroma, is maar een kleine veertig kilometer rijden. We arriveren daar voor zonsondergang. Morgen maar eens foto's maken van ons mooie huisje en de fantastisch aangelegde tuin.
