7 Oktober: Hopitutskwa
Hopitutskwa betekent Hopi reservaat in de taal van de Hopi indianen. Op weg er naar toe komen we door Monument Valley Tribal Park. De route is fraai, de landschappen schitterend.
We wilden in de valley het Navajo Tribal Park bezoeken, maar zien er toch maar van af. Het park doet ons teveel denken aan Volendam. Overal langs de weg, en dat begint al dertig kilometer voor het park, zie je souvenir stalletjes met Arts, Gifts, Crafts etc.
We stoppen na Kayenta bij een diner die bestierd wordt door Navajo indianen voor een pecan- en een strawberry pie. Erg gezellig ziet het er niet uit, maar kom maar eens om gezelligheid bij Amerikaanse diners.
Op het toilet blijkt dat we in een ruig deel van de VS zitten. De merken condooms roepen rodeoachtige taferelen op.
Op elke reis heb je het wel eens, je slaat de plank volledig mis. Dat gevoel hebben we vandaag. Het Hopi reservaat is groot, leeg en doet zeer triest aan. De Amerikaanse overheid weet wel wat ze weg hebben gegeven aan de indianen. Na ruim honderd kilometer rechte weg door droge prairie arriveren we bij het Hopi cultural center waar we gereserveerd hebben voor vannacht. Op de vraag wat hier zoal te doen is komt als antwoord, eigenlijk niets. Je kunt met de auto door wat nederzettingen rijden en aapjes kijken, voor zover je die ziet. Alles maakt een desolate indruk.
Bovendien barst het van de ge- en verbodsborden. Je mag niet fotograferen, geen drank gebruiken etc. Dus fotograferen we stiekem en riskeren dat de camera geconfisqueerd wordt. Ooit gedacht dat een indianendorp er zo uit ziet? Het is een armoedige bende met veel autowrakken.
Godverlaten kun je het trouwens niet noemen, een kerk is overal te vinden.
Ook zien we dit soort borden langs de weg, waar je ook niet vrolijk van wordt. Drankmisbruik en huiselijk geweld zijn aan de orde van de dag hier.
We weten vanuit de kamer nog een echte Hopi te fotograferen. Ze zijn zonder uitzondering gedrongen, apathisch en veel te dik. Ze hebben prachtig dik zwart haar, dat dan weer wel.
Nee, dit was niet echt onze dag. We geven het rondje Hopi reservaat na een uurtje rijden op en maken er maar een luier/leesmiddag van.
Het dieptepunt komt bij het diner. Peet besteld een lekkere ribeye. Helaas komt de ribeye pas donderdag, dus neemt hij de gok en laat een origineel Hopi gerecht (noqwiri?) aanrukken. NIET TE VRETEN! Een soort smakeloze deegballetjes in water, met soepvlees. Samen eten we Mar's gerecht op dat overigens wel goed smaakt.
