10 februari: naar Bijao
Vandaag is het niet onze geluksdag naar later blijkt. Het begint wel goed met een prima ontbijt om zeven uur in de Aventura Lodge. Dat we een klein half uur op vervoer naar de airport moeten wachten, geen probleem. Als we het Itabaca kanaal oversteken met de veerboot staan bij wijze van afscheidsgroet een stel boobies op ons te wachten. So far so good.
Maar dan de vluchten. We hebben al niet ruim de tijd om in Guayaquil over te stappen. Na enig soebatten worden de koffers doorgelabeld naar Panamá zodat we ze niet in Guayaquil van de band hoeven te plukken. Dat scheelt weer wat tijd. We stappen het vliegtuig in en er gebeurt helemaal niets. Het duurt maar en het duurt maar. Bijna een uur te laat stijgen we op.
In Guayaquil aangekomen racen we het vliegtuig uit, trappen op, Copa balie voorbij, immigratie, security en staan vijftien minuten later hijgend voor de gate. Net op tijd voor de aansluitende vlucht. Vanuit het raam is op dertig meter afstand het vliegtuig waar we mee zijn gekomen te zien. De koffers gaan niet mee op de vlucht naar Panamá. Logistiek is dat kennelijk een brug te ver ondanks dat er blauwe, rode en groene labels met priority en al aanzitten. We worden door de grondstewardess voor de keuze gesteld, vertrekken zonder koffer of een vlucht later met koffer. Het laatste geval betekent een boete betalen vanwege het missen van de vlucht en een nieuw ticket. Knarsetandend kiezen we eieren voor ons geld en stappen in.
Eenmaal in Panamá blijkt dat ons nog meer onaangename verrassingen staan te wachten. We zijn ruim een uur kwijt met immigratie en het opgeven van de vermiste koffers. Als we bij Avis staan, vergaat ons het lachen al snel. Nee, de auto die we besteld hebben is er niet, we kunnen een Kia Picanto krijgen of niks. Gratis downgrade dus. Tja, wat moet je, geef maar op dat ding. Het papierwerk kost een klein half uur en dan zeggen ze doodleuk, u moet nu nog een kwartier wachten op de Kia. Als we uiteindelijk om kwart voor zeven in het onooglijke doosje zitten valt de avond snel in.
De pech blijft ons achtervolgen. Onze GPS-app toont geen kaart maar een leeg raster. Daar hebben we ook niks aan. We moeten zonder kaart of GPS in het donker dwars door Panamá City. Ze rijden hier als gekken en het onvermijdelijke gebeurt, we raken totaal de weg kwijt. Na een paar keer vragen treffen we een taxichauffeur die voor ons uit naar de Puente de las Americas, de brug over het Panamá kanaal rijdt. De schat!
We stoppen op goed geluk nog ergens onderweg en blijken vlak voor de afslag naar de Interamericana te zitten. Die hadden we zeker gemist als we het niet hadden gevraagd. Pfffffff.
Nu is het nog maar een dikke honderd kilometer naar het Bijao beach resort. We rijden vlak ervoor nog een keer fout en stappen pas om half tien uit de Kia. Hoera we zijn er! Als laatste toegift staat er in de lobby een band snoeihard te spelen zodat we de receptioniste niet eens kunnen verstaan. Toiletartikelen hebben ze niet en na enig graven krijgen we een kindertandenborstel en een half lege tube tandpasta met kauwgomballensmaak.
We vluchten naar onze kamer waar de band ook prima hoorbaar is, beetje te prima. Dan maar snel naar beneden om wat te eten en vooral een paar glazen wijn achterover te slaan. Wat een dag...
11 februari: Bijao resort
We hebben ter compensatie een upgrade gekregen van garden view naar ocean view. Dat dan weer wel. Dit is ons uitzicht vanaf de kamer.
Op de foto is niet te zien dat het hier barst van de vette Amerikaanse ordies op vakantie. Het is all-inclusive en dat betekent dat de borden torenhoog worden volgeladen en de meesten met het glas in de hand op een bedje bij het zwembad liggen. Voor velen is het dichtknopen van het shirt bij het ontbijtbuffet al een brug te ver. Aan de rand van één van de zwembaden staan grote speakers en daar dreunt de hele dag muziek uit. We besluiten om een halve kilometer verderop op het strand te gaan liggen.
Na het ontbijt wacht een verrassing, de koffers zijn gearriveerd! We slepen ze naar onze kamer en doen het ochtendritueel nog eens dunnetjes over. Nu met schone kleren...
's Avonds eten we lekker bij het Mediterraans restaurant al ontgaat het ons wat het eten (zalm in Teriyaki saus) met het thema te maken heeft. Ook hier vloeit de wijn rijkelijk.
Eerlijk is eerlijk, we hebben een heerlijk bed waar we even na tienen inrollen. Gelukkig vanavond eens geen live muziek!
