17 Januari: naar Panamá
Om half twaalf in de ochtend vertrekt de ruim tien uur durende vlucht naar Panamá.
KLM is er ook dit keer weer in geslaagd om een nog kariger en nog beroerder maaltijd te serveren dan de laatste keer dat we met ze hebben gevlogen. Na drieënhalf uur niet al te beste films te hebben gekeken landen we in Panamá, keurig op schema, dat dan weer wel. We zijn niet de enigen en het duurt ruim een uur voordat we buiten staan. Met name bij de paspoort controle (tien vingerafdrukken + foto) staat er een ellenlange rij.
Het leed is snel geleden als we ingecheckt zijn in onze kamer in het Waldorf Astoria. Heerlijk splashen in de vijf sterren luxe na zo'n vlucht! Voor meer dan een douche en een diner in het hotel hebben we geen puf. Om negen uur 's avonds (en tel daar dus maar zes uur bij op) storten we ons op het superbed.
18 Januari: Panamá City
We staan erg vroeg op en tegen acht uur zet de taxi ons af bij de Miraflores sluizen, de meest zuidelijke van het Panamakanaal. We zijn veel te vroeg, het visitor centre gaat pas om negen uur open. Eigenlijk wel best zo, we lopen wat rond, ook waar we kennelijk niet mogen zijn, en schieten plaatjes. Er ligt een containerschip voor de sluis met daarachter een viermaster.
Deze bruine pelikaan kan het allemaal maar matig boeien...
Dit sluiscomplex is evenals het Panamakanaal alweer honderd jaar geleden gebouwd. Het heeft een boel geld en mensenlevens gekost, maar dan heb je ook wel wat. Het levert de staat miljarden dollars per jaar op aan tolgelden. Sommige grote schepen betalen een ton of drie per passage! Een deel van de tolgelden wordt gestoken in de verbreding van het kanaal waar men recentelijk mee is begonnen.
Dit schip wordt net de sluis ingetrokken door iets wat veel op een locomotief lijkt.
Na een uurtje vinden we het wel best en sluiten ons niet aan in de rij voor het vistor centre maar nemen een taxi naar de oude binnenstad.
De taxichauffeur is een rare en staat er op om ons de Amador Causeway, een zes kilometer lange pier die wat mini eilandjes met het vaste land verbindt, te laten zien. Bijna aan het eind ervan begint zijn wrak te pruttelen... de benzine is op. Hij gaat op zoek naar benzine en zegt, ik ben over vijf tot tien minuten terug. Onderwijl genieten wij van het uitzicht op de skyline van Panamá.
Als je goed kijkt zie je tussen de masten van het schip twee foeilelijke gebouwen. Daar linksachter zie je een schim van ons Waldorf hotel.
Na een klein half uur is de chauffeur nog niet terug. We stoppen vijf dollar onder zijn stoelhoes en zoeken een andere taxi op. Die brengt ons naar de oude binnenstad, Casco Viejo. Daar is een wandeling langs oude gebouwen uitgezet. Onderweg komen we langs de geijkte souvenirstalletjes. Die zitten hier lekker in de schaduw van bougainville.
Er is veel politie op de been om erop toe te zien dat de toeristen niets overkomt. Er zijn veel bouwvakkers bezig met de renovatie van het werelderfgoed (want dat is het). Nou ja, bezig... Als we een half uur later van het terras af komen staan ze er nog. Veel te heet om iets te doen.
Hamburgers en hotdogs worden met liefde voor je gemaakt volgens de tekst op dit karretje. Maar nu even niet...
Op het Plaza de Independencia staat deze prachtige kathedraal Metropolitana uit 1796.
Op hetzelfde plein deze zeer aparte muurschildering.
Na de lunch met verse pasta lopen we voldaan terug naar ons hotel via de Cinta Costera, de boulevard. Mooi hoor, maar geen druppel schaduw en de temperatuur is al dik boven de dertig graden. Eind van de middag krijgt Peet een complimentary massage van anderhalf uur in het hotel.
's Avonds eten we bij een soort gooi en smijt Griek om de hoek. Simpel, veel
TL/verlichting, herrie, vrouwen en kinderen eerst, maar lekker. We liggen weer
vroeg in ons mandje, morgenochtend gaan we naar Costa Rica!
