19 Maart: Wilderness
We laten de Karoo achter ons en rijden anderhalf uur door een saaie omgeving. Dan doemen de Swartbergen op. In 2005 zijn we hier doorheen gegaan via de Swartberg pass. Nu nemen we de Meiringspoort. Deze doorgang, die in totaal achttien kilometer lang is, telt twintig "drifts", oftewel plaatsen waar je de rivier oversteekt in een bocht. De hele weg worden we omgeven door steile rotswanden. De lucht is staalblauw. Af en toe is het donker op plaatsen waar de zon niet kan komen.
Er zijn nogal wat stopplaatsen in de poort. Op een ervan is een gebouwtje met foto's van honderd jaar terug toen men nog met T-Fordjes door de passage ging. Op het toilet heeft een of andere reli fanaticus zich uitgeleefd op een paar stenen.
Omdat we vroeg zijn maken we nog een omweg en pauzeren voor een bak koffie in Uniondale dat op de scenic route 62 ligt.
Klokslag één uur rijden we Wilderness, in het Afrikaans gewoon Wildernis, binnen. Ons onderkomen voor de komende drie nachten is Mont Fleur. Het turkooizen dak van het huis valt niet te missen. Wij hebben het penthouse, cq de luxury suite. Op de foto kan je de raampartij ervan zien.
Binnen ziet het uitzicht op de lagune van de Touwsrivier op de voorgrond en de oceaan in de verte er zo uit vanaf de bank met de voeten op tafel.
Het is een kilometer lopen vanaf onze lodge naar de oceaan. Eerst het weggetje af, daarna langs de lagune.
En dan sta je op het strand!
De kwallen die hier aanspoelen zijn van een giga formaat.
De eerste van de drie avonden hier eten we in de lodge. Onze Amerikaanse gastheer Lou heeft de verse kingklip (Kaapse koningsklip) heerlijk klaargemaakt met bergen knoflook. De Robertson sauvignon blanc smaakt er uitmuntend bij.
