9 November: Louis Trichardt
Het terras van het restaurant in Shingwedzi kijkt uit op de drooggevallen rivier de Shingwedzi. Voor ons nauwelijks te bevatten dat het terras, dat een meter of zeven hoger ligt dan de rivierbedding, in de natte tijd soms onder water staat. We ontbijten en bekijken onderwijl wat er zoal afspeelt in de rivierbedding. De apen doen wat ze moeten doen, elkaar vlooien.
De textorwever begint met het bouwen van zijn nest aan de dakrand.
We rijden een loop van vijfentwintig kilometer rond het kamp en zien weer de nodige dieren in de bush. De meesten hebben we al in het album, maar deze (Afrikaanse) maraboe nog niet van zo dichtbij.
Na de loop besluiten we het park uit te rijden. Het is nog zeventig kilometer naar de Punda Maria gate en daarna nog honderdentwintig naar Louis Trichardt, de eindbestemming van vandaag. Hier nog een Smith's boseekhoorntje tot besluit van onze tijd in het Kruger.
Het landschap verandert snel als we het Kruger uitrijden. Van gortdroge savanne gaat het over in bergachtig tropisch regenwoud. Het wordt ook weer druk op de weg, veel verkeer, mensen, huizen en onze eerste stoplichten in weken.
De stad Louis Trichardt ligt in de gemeente Makhado ten zuiden van de Soutpansberg. Louis Trichardt is ook de naam van één van de Voortrekkers. Voortrekkers zijn blanke Afrikaanse boeren op zoek naar nieuw land nadat de Engelsen ze verjaagd hadden uit de Kaap. Makhado was een (zwarte) Venda koning die de Voortrekkers, die hun land wilden inpikken, bestreed. Vandaar de gevoeligheid over de naam van deze stad.
We zitten hier ongeveer honderd kilometer ten zuiden van Beitbridge, de grens van Zuid Afrika met Zimbabwe. De Steenbokskeerkring ligt zo'n vijftig kilometer ten zuiden van Louis Trichardt. De ligging van de stad is vergelijkbaar met het zuiden van Marokko. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het hier (sub)tropisch warm is.
Eenmaal in de stad gaan we op zoek naar een geschikt onderkomen. Dat valt niet mee. Er zijn genoeg mogelijkheden, maar of ze hebben geen plek, zijn schreeuwend duur, direct aan de snelweg of ze worden beheerd door een eng oud, naar mottenballen riekend mannetje met een ontstoken been.
Uiteindelijk belanden we in het Bucking Star Guesthouse, al snel door ons omgedoopt in het Fucking Star guesthouse. Het heeft drie sterren, die zowat van de gevel afvallen maar het is niet al te duur. We vermoeden dat het ooit een door witmensen gerund middenklasse guesthouse is geweest. Nu zwaait er een zwarte oudere man de scepter. Reuze vriendelijk, dat dan weer wel, maar totaal geen kaas gegeten van het runnen van een onderkomen. Zo is er een ontbijtmenu waar je uit kan kiezen. Wat je ook aangeeft, het maakt niet uit, je krijgt een bord met omelet, patat, hamburger en een baggervette kaastoast. Dat ligt zwaar op de maag! Als we vragen naar het fruit wat op de kaart staat lacht hij vriendelijk en stuurt iemand op pad om appels te kopen.
Aan een paar voorbijgangers vragen we waar we het beste kunnen eten. Het Mountain Inn Country Hotel is het antwoord. Dat ligt op acht kilometer van de stad in de bergen met een prachtig (nacht)zicht op de stad. We eten een struisvogelbiefstuk en spoelen die weg met een beste fles merlot.
