6 November: Limpopo park
We willen vroeg op pad omdat we een lange trip voor de boeg hebben. Als we om kwart over zeven bij het restaurant staan is het nog dicht. Al snel blijkt dat we niet voor acht uur iets wat op een ontbijt lijkt kunnen krijgen (de groep gaat voor), dus proppen we wat bananen in onze mond en rijden weg.
De afgelopen nacht gaf hetzelfde beeld als de nacht ervoor: donder en bliksem. Ook is er het nodige gevallen. Bij ons in Nederland zorgt zoiets voor afkoeling, hier echter niet. We meten de temperatuur van de dag af aan de tijd waarop we de airco in de auto moeten aanzetten. Vandaag al om half negen...
Na zeventig kilometer arriveren we in Xai-Xai (spreek uit sjaai sjaai), de provinciehoofdstad. We willen daar cateren voor een verblijf in het Limpopo park, maar vind maar eens een supermarkt. Na heel veel zoeken vinden we een piepkleine buurtsuper die door een Indiër gerund wordt. Daar vinden we alles wat we nodig hebben.
Hiervandaan is het nog een uur of vier rijden naar Massingir, een dorpje vlak voor de poort van het Limpopo park. Mozambique mag dan straatarm zijn, iedereen wil wel een mobiel en velen hebben er eentje in bezit. Je ziet ze zelfs lopen in plaatsen waar geen bereik is. De strijd om de gunst van de klant is moordend. Van Vodacom krijgen we elke dag één tot twee sms-jes met aanbiedingen, spelletjes etc.
Behalve Vodacom is er nog een mobiele telefoon provider, M-Cell. Reclame maken doen de providers door overal in het land de bedrijfsnaam op huizen te schilderen. M-Cell in kanariegeel, Vodacom in keihard blauw en voorzien van hun kreet "Tudobom Vodacom" (Alles goed Vodacom). We hadden tot nu toe nog geen huisje op de foto staan, Massingir is onze laatste kans.
Verder is Massingir geen echt inspirerende plaats. De was hangt buiten en men hangt wat rond in de schaduw van een boom. Veels te heet!
Vlak voor de brug over het meer van Massingir staat weer zo'n mooie boom in bloei. We hebben sterk de indruk dat het hier om flamboyant gaat die endemisch is voor (buurland overzee) Madagaskar.
We gaan het park in en tegen een uur of half drie komen we aan in Campismo Aguia Pesqueira. We hebben hier voor twee nachten een hut gereserveerd. De reservering is zoek, maar geen probleem, er is bijna geen hond in het kamp.
In de hut is het bloedheet, onze temperatuurmeter wijst vijfendertig gragen aan. We hebben het niet meer en douchen om de beurt, maar het helpt maar even. Stroom is er niet, dus ook geen fan of airco. We besluiten ter plekke om hier maar één nacht te blijven. Er is een sterke behoefte bij ons voor luxe, comfort en niet langer meer afzien.
Het uitzicht over het meer mag er wel zijn. Lang kunnen we er vandaag niet van genieten, het wordt hier al om half zeven donker.
In het kamp is geen restaurant, we koken ons eigen potje. We eten net voor de avond valt. Het is inmiddels nog maar tweeëndertig graden...
7 November: naar Kruger park
Tegen een uur of acht gaan we op pad. Het is bewolkt na weer een nacht met het gebruikelijke recept, onweer, regen en wind. Het is gelukkig niet meer zo idioot heet. We besluiten om naar de Giriyondo grenspost te rijden vandaag. Die ligt op vijfenzeventig kilometer van de Massingir poort waar we dit park zijn binnen gekomen.Van daar uit kunnen we het Limpopo park verlaten en daar het Kruger park inkomen.
In het Limpopo wonen nog een paar honderd mensen in dorpjes. Het lijkt ons leuk om dat eens te bekijken, dus zetten we koers naar Massingir-Velho. Via dat dorp moet er een weg zijn naar Giriyondo en dat is aan de kaart te zien een klein stukje omrijden.
Hier hebben ze toch wel eens blanken gezien en van jongs af aan weten ze wat ze dan moeten doen, de hand ophouden.
Bij de dorpspomp is het een gezellige drukte.
Nadat we uit het dorp rijden blijkt dat het toch geen verstandige zet is om via deze weg naar Giriyondo te gaan. De weg wordt almaar slechter en slechter tot op een gegeven moment hij onbegaanbaar wordt. Om door de rivierbedding te komen ruimt Mar nog wat obstakels uit de weg.
Een paar honderd meter verder komen we krakend tot stilstand. De geul waar we half in vast staan is kniehoog. We hebben het helemaal gehad. Na enig heen en weer gejutter komen we eruit en maken rechtsomkeert. Toch maar via de "hoofdweg" naar Giriyondo.
De hele weg zien we geen wild. Het Limpopo park is tijdens de burgeroorlog bijna letterlijk leeg gegeten. Van de mensen die er wonen kan je niet verwachten dat ze de wildstand stimuleren. We waren van tevoren gewaarschuwd, maar dat het zo leeg is...
We gaan nog even een kop koffie drinken bij het Machampane camp voor we Mozambique gaan verlaten. Dit is een luxe tentenkamp aan de Limpopo rivier. Helaas steken de krokodillen hun kop niet boven water voor ons.
De rest van de weg rijden we vlot door en voor het middaguur staan we aan de grens met Zuid Afrika.
