5 Oktober: Belon'i Tsiribihina
Om kwart over zes in de ochtend verlaten we Morondava met onze "nieuwe" Nissan. We hebben een flinke rit voor de boeg. Het eerste stuk is naar de Tsiribihina rivier, honderdtien kilometer verderop.
Het lijkt niet ver, maar op deze weg ben je al een spekkoper als je gemiddeld veertig per uur haalt. Veel hobbels en kuilen en geen asfalt meer. Halverwege bij het afremmen voor weer een gat in de weg is de remdruk ver te zoeken. Dat wordt dus "pompend remmen", niet echt fijn, maar ons humeur is stralend.
Na twee uur en drie kwartier arriveren we bij de rivier. Daar aangekomen blijkt dat we hooguit een half uur hoeven te wachten op een veerpont.
De pont die aan de kade ligt is bijna vol. Nog een paar drums te gaan...
Als dat veer weg is legt de volgende al aan. Wij mogen als tweede erop.
Maar eerst moesten de opleggers even worden verplaatst. Het ziet er niet makkelijk uit in de bloedhete zon op een bewegend schuitje.
Na vier auto's en een man of vijftig is de boot vol en gaan we van wal voor de vijfendertig minuten durende overtocht. De mensen die terugkeren fotograferen ons en wij hen.
Deze pirogue zit nog wel wat voller dan onze "Bac".
We meren af aan de overkant. "Adam" is iets kwijt zo te zien...
De jochies die hier badderen zijn best wel stoer tegen de "Vazaha".
Dan mogen wij van de pont af. Om het hoogteverschil te overbruggen worden er wat balken neergelegd op het ponton. Het starten kost veel moeite, de accu is kennelijk bijna leeg. Maar opeens draait de motor. 4x4 aan en hop erop.
Dan goed de aanwijzingen van de veerman volgen. Shit, de koppeling doet het niet en de motor slaat af en is met geen mogelijkheid meer te starten...
Er zit niets anders op dan de auto weer terug te duwen op het ponton. Hebben wij dat weer!!!
Hierna zijn we uren bezig. Eerst proberen we met zijn allen de auto op het ponton aan te duwen. Daarna krijgen we van een behulpzame Malagassier zijn accu in onze auto, maar helaas, die is net zo leeg als de onze. Iedereen is reuze behulpzaam en zeker Jacques. Hij werkt in Bekopaka, spreekt goed Frans en helpt ons met communiceren met de locals.
Daarna liften we naar Belon'i Tsiribihina, halen een "monteur" op die hem wonder boven wonder aan de praat krijgt. Eenmaal op vaste wal geeft de koppeling opeens een gierend geluid. Ook die is overleden...
Met veel pijn en moeite komen we vier uur na de overtocht uiteindelijk in het dorp dat anderhalve kilometer verderop ligt. Met een compleet afgeragde auto. We bellen de verhuurder en nemen onze intrek in een niet al te beste lodge. Tja, we hebben geen keuze meer en moeten nu noodgedwongen afwachten op wat er gaat komen...
Er zit weinig anders op dan alles maar over ons heen te laten komen. We maken er het beste van en verkennen het stadje. Dit weekend is er wat te doen op het kerkterrein en er wordt kennelijk hoog bezoek verwacht.
Rijst is hier erg in trek, ook bij de wespen.
Een aantal vrouwen dragen gezichtsmaskers om hun gezicht te beschermen tegen de zon.
Er is zelfs een bioscoop in het dorp! Niet iedereen heeft geld voor een kaartje...
's Avonds gaan we eten bij restaurant Karibo. Dit wordt onze restauranttip van
de week! De gegrilde langoestestaarten met een bisque van kleine garnaaltjes mag
er zijn. Het dorp kan zo klein niet zijn hier of er is wel ergens een Fransoos
die een vinger in de restaurantpap heeft.
