15 Oktober: Antoetra
Denk nou niet dat je in een paar weken de uitspraak te pakken hebt van het Malagassich. Van Rodolphe hebben we het adres gekregen van Sous le soleil de Mada in het gehucht Ambaladingana wat vlak bij Antoetra ligt. Maar wat we ook proberen, hoe we ook Antoetra uitspreken, Angelo snapt niet waar we heen willen.
Uiteindelijk, met de kaart erbij, komt het hoge woord eruit: Antwèèèhhtrrrr! Zeg dat dan! Het is maar een uur of drie rijden. Antoetra ligt in de Zafimaniry streek, midden op het platte hoogland van Mada.
De ecolodge, want dat is het, ziet er erg eco uit. Originele Zafimaniry bouw, dat dan weer wel. Zeer weinig comfort en pikkedonker van binnen. Denk maar aan een plaggenhut in het veen in Holland anno 1885. De lodge ligt overigens net buiten de Zafimaniry streek. Hier is het nog steeds Betsileo wat de klok slaat.
Het is hier wel uit te houden bij deze twee belegen Franse hippies. Brigitte loopt in een harembroek waarvan je soep kunt koken en Marc lijkt net een broer van Benny Jolink met paardenstaart.
Ze organiseren ook tochten naar authentieke dorpjes in de streek. De Zafimaniry hebben jarenlang in hun onderhoud voorzien dmv het vervaardigen en verkopen van allerhande houtsnijwerk. Ze hebben daarvoor zoveel bomen gerooid dat het nu een dagtocht lopen is om bij een geschikt stuk bos te komen waar het goede hout nog beschikbaar is. Als alternatieve bron van inkomsten zijn er nu de tochtjes naar de "rural villages", waar je ook kunt blijven slapen. Wij zijn echter al eens in Volendam geweest en hoeven niet zo nodig naar een Malagassische variant ervan.
Na de lunch gaan we wat lopen in de buurt. We zijn een bezienswaardigheid, alle kinderen schreeuwen naar ons en zwaaien. Als we dichterbij komen rennen ze gillend weg. Maar dan wint de nieuwsgierigheid het van de angst en lachen ze ons voorzichtig toe. Aan de kinderen wordt hier verteld dat blanken je hart stelen door het uit je lijf te rukken, we snappen de angst dus wel.
Voor dat je kan koken heb je wel hout nodig...
Een typisch Malagassisch huis waar steeds meer mensen uit te voorschijn komen om de twee witten te bekijken.
De meisjes dragen in deze streek lollige strohoedjes.
We lopen om de rijstvelden heen en schatten de afstand (en de honden in het veld) volkomen verkeerd in. Maar na anderhalf uur zijn we heelhuids terug in de lodge.
Nog even een webpaginaatje maken en dan lekker bij de open haard aan tafel.
De nachten zijn hier fris te noemen. De temperatuur daalt tot een graad of twaalf in de hut. Dat merk je goed als je midden in de nacht opeens uit je bed moet en aan de race gaat. Kennelijk iets mis met de lunch...
