10 Februari: Cariló

Vannacht heeft het geregend en niet zo'n beetje ook. De ochtend begint bewolkt en het waait nog steeds behoorlijk. Ideaal weer om te gaan shoppen in Cariló dus. Lekker tussen al die poenerige lui lopen en net doen of je ook miljonair bent.

Die Audi A5 cabrio lijkt ons wel wat. Is de prijs inclusief verveelde stoeipoezen?

We slagen zowaar, kopen voor Peet een overhemd en een polo. Het wordt steeds warmer en het lijkt weer strandweer te worden. We rijden terug over het zandpad naar ons dorp. Cariló ligt in een bos aan het strand. Onderweg zie je aardige optrekjes, al dan niet met privé zwembad. De architectuur kan ons maar matig bekoren, misschien zouden we deze wel willen hebben, simpel en strak...

Later in de middag liggen we toch weer op het strand. Bij te komen van de vermoeienissen van een ochtendje "Wassenaar".

11 Februari: Buenos Aires

Na het ontbijt, nou ja wat de Argentijnen ontbijt noemen. We krijgen drie kleine suikercroissantjes die ze medialunas, oftewel halvemaantjes, noemen. Daarnaast de keuze tussen een bakkie koffie met melk of thee. Dat was het ontbijt.
We stappen in de auto en scheuren in vierenhalf uur naar Capital Federal, zo staat Buenos Aires op de borden. Na het inchecken in onze "eigen" Ibis bunker loodst Peet loodst de huurauto veilig door de straten van Buenos Aires, op zoek naar een parkeerplek in de buurt van de Plaza de Mayo.

Het is donderdag en dat betekent dat om half vier de dwaze moeders hun protestronde op het Plaza de Mayo lopen. Ze doen dat al sinds 1977 en zijn inmiddels grootmoeders. Voor de mars begint lijkt het wel op een gezellige reünie.

Maar dan gaat het beginnen. Er worden eerst ceremonieel twee kistjes met as begraven onder de coniferen bij het monument. We zijn niet de enigen die op de moeders afkomen. Het staat inmiddels zwart van de mensen die met toerbussen tegelijk worden aangevoerd.

Het is aangrijpende gebeurtenis. Menig toeschouwer pinkt een traantje weg. Wij hebben ook wel dubbele gevoelens, het heeft iets weg van aapjes kijken, het voelt gênant om van andermans verdriet foto's te maken.

Dan begint de mars om het plein zelf. Dit keer worden de moeders vergezeld door een groep bouwvakkers.

Op het spandoek wat ze dragen staat: "luchemos contra la riqueza de la oligarquía terrateniente" oftewel "laten we vechten tegen de rijkdom van de landbezittende oligarchie".

Al lijken de rijen gesloten, toch is er een groepje dat achteraf apart loopt. Zij houden een spandoek voor zich met de tekst Madres Fundadora, de oprichtsters van de protestbeweging. Zij zoeken niet de schijnwerpers zoals de anderen, maar vragen meer in stilte aandacht om hun vermisten.

Aangedaan lopen we richting auto. Die moet nog teruggebracht worden naar Budget. Inmiddels zijn we weer helemaal bezweet van het lopen door de klamme stad en gaan terug naar onze bunker om ons op te frissen.

's Avonds pakt Peet op de valreep nog een kappertje mee. Als René, de kapper, verneemt dat we uit Holland komen gaat het gesprek direct over de door Nederland verloren WK finale van 1978. Hij bedankt ons als Hollanders voor de protesten tegen het regime die Nederland toen heeft laten horen. Verder babbelen we lustig er op los. Hij laat ons nog even het speelschema zien van het aankomende WK in Zuid Afrika.

We lopen nog even langs Julio, een Argentijnse chauffeur die gehandicapten vervoert en ook zelf verlamd is. We hebben hem ontmoet in Iguazú en gaan nog even gezellig een biertje met hem en zijn vrouw drinken bij de rivier. Het is al half tien en na te zijn afgezet voor de bunker gaan we onze laatste Argentijnse steak eten iets verderop.

Dan zit het er op voor deze reis, er rest ons alleen nog maar slapen, ontbijten, pakken en naar huis vliegen, de barre kou in. De vliegreis verloopt niet echt vlotjes, bijna vierentwintig uur van (hotel)deur tot huis(deur). We hebben veel moois gezien en beleefd de afgelopen drie maanden!