8 Januari: Castro
Van Valdivia is het een kleine driehonderd kilometer over de Ruta 5, de Panamericana, naar Pargua. Vanuit daar vertrekt de ferry naar Chiloé, na Tierra del Fuego (Vuurland) het grootste eiland van Chili.
De oversteek duurt een half uurtje.
Chiloé staat nu niet bepaald bekend om zijn fantastische blauwe luchten. Het regent hier zeker een derde van het jaar. Darwin zei erover: "De winters zijn er verschrikkelijk, de zomers nauwelijks beter". We worden dan ook geheel verwacht onthaald op een flinke portie noodweer.
Na de overtocht rijden we nog zo'n honderd kilometer door naar de hoofdstad, Castro. Castro is o.m. bekend om zijn vele Palafitos, paalwoningen. Die huizen bouwen ze niet voor de lol op palen, maar omdat er hier erg veel getijverschil is. Op sommige plaatsen loopt het verschil tussen eb en vloed op tot zeven meter.
Waar Castro nog meer om bekend staat is zijn kerk, de Iglesia San Francisco, de grootste van de stad. Hier in Chiloé hebben ze trouwens toch iets met kerken. Er zijn er honderdzestig op het eiland. Zo'n zestig daarvan zijn van hout, zowel van binnen als van buiten. Sommigen hebben een golfplaatdak. Zestien van de houten kerken staan op de werelderfgoedlijst. Die van Castro is één van die zestien.
Vroeger was de kerk zalmkleurig met paars, kan je het je voorstellen?
Het zoeken naar accommodatie in Castro levert niets fatsoenlijks op. Bijna alles is hier duur, krap, stinkend en volledig uitgewoond. Het enige fatsoenlijke hotel is ver boven ons budget. Op de boot hebben we een foldertje gekregen van mooi uitziende cabaña's vlak bij Castro. We besluiten daar naar toe te gaan. Ten Ten Cabaña y Hospedaje staat in het dorpje Llau-Llao.
Ook daar staat een prachtig houten kerkje.
Anderhalve kilometer blubberweg verderop zijn de vakantiehuisjes, schitterend gelegen aan een baai.
De huisjes zijn inderdaad tamelijk luxe, ruim, fris ruikend en niet duur. Ze hebben ook nog wifi. We nemen er ééntje voor een nacht.
De huisjes zijn voorzien van een geweldig lekker snorrende houtkachel, die voor ons wordt aangestoken als we boodschappen aan het doen zijn. Het is behaaglijk en als je je ogen dicht doet zie je de kleur van de lekkere luierbank helemaal niet...
Tijd om weer even Spaans te oefenen.
