16 December: Tocopilla
Na eindelijk weer eens een ontbijtje met kaas nemen we nog even een kijkje in de plaatselijke kerk. Ze zijn kennelijk dol op poppen. Het laatste avondmaal ziet uit als de muppetshow.
De weg naar Tocopilla voert ons eerst dwars door een zoutvlakte. Daarna kruisen we de Panamericana en komen dan op de pampa, richting kust. Eindeloze vlakten waar totaal geen leven is liggen voor ons.
Ook hier verliest er wel eens eentje de macht over het stuur. In de serie Chileense grafmonumenten eentje voor de wegwerkers.
Na zeventig kilometer pampa dalen we af naar de kust. We stuiten direct op een mijncomplex. Dit heeft weinig met een witte kerst te maken...
We rijden honderdvijfentwintig kilometer lang langs de kust. Weinig leven en bijna overal denderen de bergen zo de oceaan in. Zo ook in Tocopilla.
De oceaan is te smerig om in te zwemmen vanwege de vele industrie hier. Maar bodyboarden doet het wel lekker in die hoge golven.
Na een hotel te hebben gevonden lopen we door de stad. Hier is helemaal niets te beleven. De beste optie is een liter bier kopen in de super en mensen kijken.
Boven verwachting blijkt Tocopilla een bloeiende restaurantscene te hebben. We eten meer dan voortreffelijk bij la casa de Don Julio. De ober spreekt zowaar een beetje Hollands en vult ons af met gratis aperitiefjes. Dat helpt ons door het lawaai van de nitraatfabriek heen te slapen.
