3 December: Arica
Vanochtend kunnen we vanaf ons balkon in Posada el Castillo nog deze Andes toppen vastleggen.
Om half tien staat de taxi alweer voor de deur. Perú en Chili zijn geen vrienden. Dat is te merken op het vliegveld van Arequipa. De douane laat alle passagiers van onze vlucht een kleine drie kwartier in de rij wachten en komt dan eindelijk met groot machtsvertoon binnen. De koffers worden besnuffeld door een drugshond en alle bagage wordt minutieus handmatig gecontroleerd. Het is een wonder dat we toch nog redelijk op tijd vertrekken.
De vlucht duurt slechts een half uur, maar als je uitstapt zie je direct dat Chili een compleet ander land is dan Perú. Arica is een erg Spaans aandoende, zeer geciviliseerde stad omringd door bergen en een woestijn. Het ligt direct aan de Pacific.
Het oude douanegebouw, ontworpen door Gustave Eiffel (jawel, hij), doet nu dienst als cultureel centrum. Er is een optreden door licht geestelijk gehandicapten voor een doofstom publiek. Swingen doen ze wel die jongens en meisjes.
De stad wordt gedomineerd door een grote rots van honderdveertig meter hoog, El Morro. Deze bult was ooit Peruaans en zowel Perú, Chili en Bolivia hebben erom gevochten, met Chili als uiteindelijke winnaar.
Da's nou nog eens een goede plek voor een discotheek. Geen buren en als je de weg over steekt loop je zo de oceaan in.
Voor het geval de buurlanden nog iets durven staat er altijd geschut klaar op El Morro...
We maken van hostal jardin del sol onze basis voor de komende dagen. Dat blijkt een goed idee. De kamers zijn weliswaar niet al te ruim, maar de sfeer is prettig, de bedden prima en de staf is zeer (hulpv)aardig.
De eerste avond en ook meteen de tweede dineren we in Los Aleros de 21. De naam betekent "dakrand van de 21". Het restaurant zit op de hoek van de calle de 21 Mayo, vernoemd naar een nationale feestdag. Het is eEen voortreffelijk restaurant vlak bij ons om de hoek met ouderwetse obers die weten hoe ze de klanten moeten verwennen. Tot in de late uurtjes komt de klandizie binnen lopen. Met vaardige hand worden de pisco sours geschaked. Beide avonden strompelen we terug naar het hostal.
5 December: Arica
Arica heeft een heleboel strandjes. Ons favoriete strand is toch El Laucho. Twintig minuten lopen vanaf het centrum of met de bus voor vijftig cent pp. We lopen niet altijd.
6 December: Arica
Op de terugweg van het strand loop je vanzelf tegen de monumentale San Marcos kathedraal aan. Ook weer naar een ontwerp van Gustave Eiffel. De hele kathedraal is gemaakt van metaal en hout. Het gebouw is in Parijs geprefabriceerd, op de boot gezet en verscheept naar Chili.
Wat een mazzel, de zondagsdienst is net aan de gang.
Vlakbij is het station van de trein van Arica naar La Paz, in Bolivia. Vroeger lag Arica in Bolivia en was de enige Boliviaanse haven, vandaar. Chili heeft heftig oorlog gevoerd aan het begin van de twintigste eeuw vanwege de bodemschatten en uiteindelijk de strijd gewonnen. Nu rijdt er al bijna een eeuw geen trein meer.
De locomotief staat er nog wel, al jaren onder gescheten door aalscholvers die hun nest in de palmbomen hebben.
Ook deze kwak wacht tevergeefs op het vertrek...
