14 November: Eindelijk op weg
Na maanden voorpret en voorbereidingen gaat het vandaag dan eindelijk van start.
Willy & Nani brengen ons naar Schiphol. Stipt om 19.10 stijgt het vliegtuig
van Iberia op.
De piloot heeft haast en breekt de safety instructies halverwege af. De
stewardessen mogen die ergens hoog boven de wolken afmaken voor een verveeld publiek,
hangend in veel te krappe keiharde stoelen.
Eenmaal in Madrid kost het nog een klein half uur om naar een andere terminal te komen. Iets na middernacht vertrekken we voor de intercontinentale vlucht met LAN naar Lima, de hoofdstad van Perú. Deze vlucht is prima: goede stoelen, ok eten. Maar bovenal maakt een slaappil dat deze twaalf uur om vliegen...
Bij het ontbijt komen we voor het eerst face to face met het machtige Andes gebergte.
15 November: Lima
We landen de dag na vertrek om zeven uur in de ochtend. De taxi van
Hostal el Patio staat keurig op ons te wachten. Helaas is de kamer nog bezet. We droppen de
koffers en gaan Miraflores, zoals de wijk heet waar het hostal is, in. Dit is het
chique gedeelte
van Lima.
We zitten vlak bij een mooi park dat, hoe kan het anders, Parque Miraflores,
heet. Er staan overal standbeelden van
koeien, we voelen ons onmiddellijk thuis....
Een kilometer verderop is het Parque de Amor, wat uitkijkt op de Pacific. Ook daar koeien volop.
Heel Miraflores lijkt te zijn bezet door (indiaanse) straatveegsters. Het is al snel duidelijk hoe de rollen hier verdeeld zijn. De afstammelingen van de Inca's zijn arm en doen het vuile werk, die van de Spanjaarden hebben het vaak heel wat beter. Er is in vijfhonderd jaar niet veel veranderd...
Het is hier vaak bewolkt, zo ook vandaag. De temperatuur is prima, tweeëntwintig graden en dat is normaal voor het voorjaar. Maar, achter de wolken schijnt de zon. En dat zullen we weten ook. De neus van Peet lijkt alweer aardig op een vuurtoren...
Lima ligt weliswaar aan de oceaan, maar er is maar een piepklein stukje vlak strand alvorens de bergen beginnen.
Parque de Amor trekt busladingen toeristen van alle soorten en maten...
Om ons nog meer te laten thuis voelen hebben ze ook hier een pier gebouwd. Uit de oceaan waait een stevige bries, ideaal voor de surfers, die hun kunsten rond de pier vertonen.
Om één uur 's middags mogen we onze kamer in. We zijn hard aan een douche toe en
gaan daarna even plat.
Einde van de middag zijn we in staat om ons hostal wat beter te bekijken. We
snappen nu waarom het hier
Hostal el Patio heet...
In de tropen wordt het vroeg donker en niet veel later, om acht uur, gaat bij ons ook het licht uit.
