2 November: Masai Mara
Het is al kwart over negen en we gaan eindelijk aan het ontbijt, Daarna posteren we ons aan de rand van het zwembad met een boek. Heerlijk! Het duurt nog tot vier uur vanmiddag voordat de tweede gamedrive van vandaag van start gaat. Mar knapt zienderogen op en geeft aan bij de middag gamedrive weer wel van de partij te willen zijn. Later blijkt dat het maar goed is ook. Klokslag vier uur stappen we in de land cruiser. We zijn nu nog maar met zijn tweeën. Fleeces mee, want tegen de avond koelt het af.
Als eerste zien we de leukste en ook lelijkste dieren die hier rondlopen. Pumba en zijn maatje, ook wel bekend onder de naam warthogs (knobbelzwijnen of wrattenzwijnen). Hun eigenaardigheid is dat ze grazen op hun knieën...
Het zijn af en toe net Hollandse luchten in de Masai Mara. Alleen staan er hier giraffes i.p.v. koeien.
We gaan offroad en rijden bijna over deze kleine jongen heen. Het blijkt een panterschildpad te zijn. Twintig centimter is ie hooguit en ietwat schuchter.
Er moet ergens een leeuwen familie zijn in de buurt, maar waar? Na een behoorlijk stuk rijden door het drassige grasland zien we een andere land cruiser bij een bosje geparkeerd staan. Zouden ze daar... jawel hoor! Andrew manoeuvreert onze auto tot op een meter of zeven à tien van de leeuwen af. Meneer leeuw richt zich niet al te geïnteresseerd op om te kijken wie hem uit zijn middagslaapje wekt.
Mannetjes leeuwen en mannetjes mensen verschillen weinig van elkaar na de daad. Liggen, dommelen en uitrekken. Mevrouw kijkt maar de andere kant op. Het is wat!
Dit groepje bestaat uit een mannetjes leeuw en zeker drie wijfjes. Niet iedereen wilde op de foto.
Na een tijdje komt het tweede wijfje om de hoek gluren of de kust veilig is.
En dan blijkt waarom ze zo omzichtig is, ze heeft twee welpjes bij zich! De welpjes zijn volgens Andrew nog geen maand oud en zeer speels.
Na het ravotten is het tijd om bij mama wat te gaan drinken.
We maken bergen foto's en laten na een half uurtje klikken de familie verder met rust. De weg terug naar de lodge is niet al te enerverend maar dat maakt ons na deze ontmoeting niets meer uit. We hebben genoten!
Na terugkomst kijken we met veel genoegen de foto's terug. Als het tijd wordt voor het diner moet de paraplu mee. Niet verwonderlijk, het is tenslotte de (kleine) regentijd. Tot nu toe hebben we aardig geboft en nog geen druppel gezien.
Dit keer is het diner à la carte en zeker niet slecht. Uiensoepje, ovengebakken kip voor mevrouw en rumpsteak voor meneer afgesloten met zowaar verse Keniaanse koffie, een opluchting na dagen Nescafé. Om half tien vallen de luiken dicht en die gaan een uurtje of wat later gewoon weer open. Er barst een donderend onweer los!
