27 Januari: (niet) naar Kaapverdië
Heb je dat ook wel eens? Je voelt nattigheid en denkt "kom op, niet al te somber, het valt vast mee"?
Tussen de vlucht van Amsterdam naar Lissabon en de aansluitende vlucht naar Sal, Kaapverdië, zit maar één uur. Volgens customer service van TAP is dat "within limits" en wachten ze wel op je. Je hebt immers een plaatsje op die vlucht...
Het mag niet zo zijn. De vlucht uit Amsterdam vertrekt een klein half uur te laat en komt ook een klein half uur te laat aan in Lissabon. Een grondstewardess roept "Sal, Sal" en dan denk je, die gaat met de hele bups naar de juiste gate. Niet dus, deze actie is kennelijk bedoeld om te voorkomen dat we met zijn allen richting gate gaan en eventueel stennis maken. We krijgen niet te horen wat er staat te gebeuren, de medewerkers van TAP liegen dat het gedrukt staat en op een zeker moment weet je het. We zijn gestrand in Lissabon.
Gestrand en niet zo'n beetje ook. We wisten vantevoren al dat er morgen, 28 januari, geen vlucht naar Sal gaat. Oorspronkelijk was dat onze vertrekdatum maar die vlucht is na boeking geschrapt. Dus dat wordt, jawel, achtenveertig uur wachten. De informatie en verzorging zijn bar en boos. Na meer dan een uur krijgen we eindelijk vouchers voor twee hotelovernachtingen en lunch/diner. De meeste eettentjes op het vliegveld zijn dan al dicht en we kunnen alleen nog een snack krijgen. Pas uren later zijn we in ons hotel. TAP zal het een rotzorg zijn. TAP betekent "Take Another Plane" zeggen ze glimlachend bij de receptie van het Star Inn hotel. Die hebben vaker met dit bijltje gehakt, vrijwel elke dag is het raak.
28 Januari: Lissabon
Het moet gezegd, het hotel valt zeker niet tegen, evenmin als het ontbijt. De ligging t.o.v. het vliegveld en de metro is perfect. Het is vijf minuutjes lopen naar het metrostation waar we de metro pakken naar de binnenstad.
Lissabon is op heuvels gebouwd en daarom bij tijd en wijle een echte kuitenbijter. Zo af en toe nemen we een "ascensor/elevador", een tram of lift, zoals de beroemde Gloria.
Boven heb je een fraai uitzicht over de stad. In de verte ligt de rivier de Taag.
Op het pleintje boven ligt het klooster van Sao Pedro de Alcantara. Op veel muren zijn religieuze tegeltableau's gemaakt van wat wij noemen "azulejos", een soort Delfts blauw.
Er hoort een schitterend kerkje bij het klooster.
De tram is nadrukkelijk in het stadsbeeld aanwezig.
Hier nog een elevador, Santa Justa. Dit is geen tram, maar een lift. Het barst van de toeristen die een ritje willen maken.
Nog wat meer sfeerbeelden op straat. Er zijn veel pleinen en bijna overal loop je kastanjeverkopers tegen het lijf.
Aan het eind van de middag keren we terug naar het hotel. Niet lang na de redelijke maaltijd daar vallen we doodmoe om.
