24 Januari: La Serena
Na al dat binnenland wordt het toch eens tijd voor de kust. We gaan naar La Serena aan de Pacific oceaan. Dat is 450 kilometer rijden en daarom starten we niet al te laat. Na twintig kilometer gaan we in Los Andes tanken en dat blijkt nog even een dingetje. Vindt maar eens hoe de klep van de benzine open gaat. Gelukkig is er een pompbediende die zoiets van alle auto's weet. De outlander heeft een forse tank, er gaat meer dan vijftig liter bij.
Na 180 kilometer maken we een eerste stop bij
een Copec pomp voor een bakkie koffie. Het is beredruk op de
parkeerplaats en we beseffen ineens dat het hoogseizoen is.
Iets wat we op de Carretera en de Cuarenta nauwelijks hebben
gemerkt.
Bij het wegrijden begint opeens het
motormanagement lampje op het dashboard te branden.
Hebben wij dat weer? Er zit weinig anders op
dan door te rijden naar La Serena en daar de autoverhuur in te
lichten. Het rijdt niet echt zorgeloos meer vanaf nu. Als we
Coquimbo, een stad die tegen La Serena aanligt, binnenrijden
staan we direct in de file. Gelukkig duurt dat niet lang en
rijden we om half vier de parkeerplaats van Apart
hotel Gran Pacifico op. We hebben daar geboekt
voor drie nachten.
Leuk, een ruim appartement vlakbij het strand
dachten we. Dat klopt wel, maar er is meer. De veertig
appartementen/huisjes liggen rond een speelveld met zwembad.
Daar rennen en schreeuwen aardig wat kids op. Niet echt ons
ding.
Via Whatsapp communiceren we met de
autoverhuur. Dat blijkt geen onverdeeld genoegen. Het boeit ze
zogezegd niet echt. Ze hebben geen filiaal ten noorden van
Santiago en dus wordt er voor nu geen hulp geboden. Immers de
auto rijdt toch nog? Bij een volgende onderhoudsbeurt wordt
dit wel opgelost. Als we aandringen dat we een andere auto
krijgen is het antwoord, prima, breng deze dan maar naar
Santiago. Een rit van 475 kilometer en dat gaan we niet doen.
We gaan wel verder met deze auto en we laten weten dat we geen
verantwoordelijkheid nemen als er iets gebeurt n.a.v. deze
melding.
We gaan maar eens richting het strand en de
boulevard. Onze monden vallen open van de drukte. Het lijkt de
Costa del Sol wel in de zomer.
We lopen een kilometer langs de boulevard en slaan dan de hoek om naar een restaurant wat we hadden uitgezocht, Mare by Bombo. Dat ziet er prima uit en ondanks dat het nog redelijk vroeg is gaan we naar binnen. Het eten is heerlijk en de bediening door een Colombiaanse nicht is erg prettig. Da's mooi meegenomen.
's Avonds tegen tien uur steken de
Argentijnen naast ons en daar weer naast de parrilla (BBQ)
aan. Dan kunnen direct de ramen en deuren dicht doen tegen de
walmen. Onderwijl is ook een nabij gelegen disco begonnen met
muziek. Een zware basdreun rolt over het complex. We kijken
elkaar aan en lopen naar de receptie om te vragen of we de
tweede en derde nacht kunnen annuleren. Dat kan. De
vriendelijke man is begripvol maar weet alleen niet hoe hij
onze betaling op de creditcard kan terugboeken. Dat moet dan
maar morgen. Als we in ons appartementje terugkomen gaat de
telefoon, hij weet nu hoe het moet.
We zijn blij dat we hebben kunnen annuleren.
Dit was geen goed idee. Kan gebeuren, dat heb je zo af en toe.
Morgen maar op zoek naar iets anders, ver van hier...
