22 Januari: Er is er één jarig
Het is vandaag niet zomaar een dag. Niet
alleen is Peet is jarig, maar het is ook een lange reisdag.
Om te beginnen moeten we de auto inleveren. We zijn er om kwart voor tien, bijtijds, want we vermoeden dat het proces wel even gaat duren. Maar niets is minder waar. De dame van Euro rent a car ziet de flinke put in de motorkap, veroorzaakt door een inslag van een keitje, over het hoofd. Ze ziet wel een forse thermosfles onder de bestuurdersstoel liggen. Eh, nee, die is niet van ons, hebben we kennelijk wel weken mee rondgereden. Binnen vijf minuten is alles afgerond en zitten we in de auto op weg naar het vliegveld.
Inchecken is in notime gebeurd, evenals de
security. Er zijn maar weinig mensen op de vlucht naar
Santiago, het vliegtuig is voor minder dan de helft vol. We
zitten voor de verandering bij de nooduitgang met lekker veel
beenruimte. De stewardess komt naar ons toe en vraagt aan
Peet, klopt het dat je jarig bent? Ja dus. Even later komt ze
lachend met twee (kots) zakjes met snacks als cadeautje voor
de jarige.
Na een rimpelloze vlucht komen we een kwartier
voor schema aan in Santiago. Even later zitten we in de
shuttle naar de parkeerplaats van de huurauto's. We worden
geholpen door een morsige, manke man, type zigeuner, die op
zoek gaat naar onze auto. Dat blijkt een tamelijk afgeragte
Chery Tiggo 2 te zijn. Jawel, weer een Chery, nu een
piepkleine. Het barrel heeft overal kleine schade en de banden
zijn met bandenzwart behandeld, kennelijk om te verhullen dat
er niet al te veel profiel op zit. In Nederland zou deze auto
net aan door de APK komen. Er zitten nepleren plakstoelen in,
lekker met deze temperaturen. Ze zijn niet in hoogte
verstelbaar, zodat Peet net aan over de rand van het stuur kan
kijken. Nee, deze willen we niet.
Na met de baas van het spul te hebben
gesproken krijgen we een Mitsubishi Outlander 2.0 met een ton
op de teller. Weliswaar ook enigszins afgeragd, maar dit is
tenminste een auto. Zonder mirrorscreen, lastig met de
navigatie, maar ach dat had vroeger geen enkele auto.
Welgemoed storten we ons in het drukke verkeer van de hoofdstad. Als we daar eenmaal uit zijn is het nog ruim een uur naar de eindbestemming die ligt in het plaatsje San Esteban in het Andes gebergte. Tegen vijf uur staan we voor het hek van Casona El Resguardo.
De uitbater, Agustín, een veertiger met iets wat op ADHD lijkt, verwelkomt ons hartelijk. Hij wil ons onmiddellijk alles over dit oude huis vertellen en wij proberen hem rustaaaaaagghhh te krijgen. Als hij hoort dat Peet jarig is gaat hij direct de keuken in om voor ons pisco-sours van het huis te maken.
Het is genieten in de tuin van het huis met het geluid van zacht kabbelend water van het zwembad op de achtergrond. Het zwembadwater komt rechtstreeks uit de rivier die hier door het dal stoomt. Koud!!!
Dan zijn we toe aan het verhaal over het huis.
De weg erlangs liep vroeger naar de grens met Argentinië. In
1700 heeft het Spaanse leger dit huis hier als grenspost
gebouwd. Voor de tweede wereldoorlog is het huis, wat toen al
buiten gebruik was geraakt als grenspost, in de familie
gekomen. Het is zeer karaktervol met allerlei gangen, trapjes
en doorkijkjes. Rondom het huis is een grote tuin met
fruitbomen. Verder lopen er tien honden en nog wat katten
rond. Het huis en de directe omgeving zou moeiteloos als decor
kunnen dienen in een boek van de schrijver Gabriel García
Márquez. Alles ademt een mystieke sfeer uit. Op Casona El
Resguardo staat een diavoorstelling met prachtige
sfeervolle beelden.
De avondmaaltijd wordt bereid met groenten
uit eigen tuin en producten uit de streek. Bij het zeer
smakelijke drie gangen diner krijgen we nog een tweede
pisco-sour en daarna gaat er een fles rode wijn open. Tegen
half tien rollen we dan ook van tafel. Al met al een
gedenkwaardige verjaardag...
