14 Februari: L'Agulhas
Ons doel van vandaag, het zuidelijkste punt van Afrika, ligt in Cape Agulhas wat valt onder het plaatsje L'Agulhas. De naam komt uit het Portugees en betekent "de naalden". L'Agulhas is slechts honderd kilometer rijden van de Kelders. Onderweg komen we langs het historische plaatsje Elim.
Elim is een bolwerk van de evangelische broedergemeente. In de achttiende eeuw hebben zij bevrijde slaven opgevangen. De meerderheid van de huizen en gebouwen hier zijn in één kleur geschilderd, meest wit, met rieten daken en dateren uit de late achttiende eeuw.
Uiteraard past de kerk naadloos in dit geheel. De klok is de oudste nog werkende klok van Zuid Afrika.
Ook de watermolen die tot voor vijftig jaar in gebruik was valt niet uit de toon.
Dat het christendom hier alom aanwezig is behoeft geen betoog.
Daar hebben de kinderen van het dorp gelukkig nog geen weet van.
Na een uurtje verlaten we Elim en rijden de resterende zestig kilometer naar de Agulhas country lodge. We kunnen nog een kamer krijgen en mogen daar direct in zodat we de hele middag nog hebben voor de omgeving te bekijken.
Langs de kust is een boardwalk van een paar kilometer gemaakt die je langs het "southern tip monument" voert. Dat monument bestaat o.a. uit een reliëf kaart van Afrika van achttien meter noord-zuid.
Vanuit de lucht is het beter te zien.
Iets verderop is een kleine stenen markering die het exacte punt aangeeft. Hier ligt de scheiding tussen de Atlantische- en de Indische oceaan.
Dit zou je ook wel het zuidelijkste selfie monument kunnen noemen. Mensen staan ervoor in de rij om zichzelf naast en op de hoop stenen te (laten) fotograferen. Zeker de Chinezen, maar ook andere narcisten laten zich deze buitenkans niet ontnemen.
We kijken geamuseerd vanaf een bankje in de zon naar dit schouwspel.
We lopen terug over de boardwalk naar de auto die bij de zevenentwintig meter hoge vuurtoren uit 1848 staat geparkeerd. De vuurtoren wordt beheerd door Sanparks en dat betekent dat je, in tegenstelling tot de parken van Cape Nature, als buitenlander het viervoudige moet betalen van wat een Zuid Afrikaan betaald. Ze kunnen de pot op, we laten het daarom maar bij een foto van de buitenkant.
Een paar kilometer verderop moet een scheepswrak van een Japanse vissersboot liggen. De schuit, die veertig jaar geleden is vergaan, is makkelijk te vinden. Het verbaast ons hoe weinig er van over is gebleven.
Terug in de lodge buigen we ons over wat de komende dagen te doen. Nog een nacht hier lijkt ons niets, we hebben nu wel een aardig beeld van de omgeving. Dus wordt het zeker verkassen, de vraag is waar naartoe.
s Avonds gaan we eten bij Gavin's Trattoria in het dorp. Dat blijkt een goede zet. Vanwege Valentijn krijgen we een glas zoete rose wijn van het huis vooraf. De linguine met garnalen smaakt prima en ook de tiramisu is niet verkeerd.
