23 November: Turtle Time
De nacht verloopt voor Peet al krabbend en schurkend. De beten van de zandvlooien zijn niet meer gewoon rood, maar zien er nu uit als ontstekingen. Eerst maar eens naar de apotheek. Daar kopen we een zalfje dat verdoofd en antihistamine pillen. Gelukkig brengt deze combo al snel enige verlichting.
Vandaag besteden we overdag grotendeels in de buurt van het zwembad. We bereiden ons voor op het uitstapje van vanavond. Tegen zeven uur in de avond vertrekken we. Na e3n kwartiertje rijden zijn we in het Mon Repos Turtle Centre, een beschermd strand/natuurgebied waar de bedreigde schildpadden ieder jaar terugkomen om eieren te leggen. Vijfennegentig procent van de schildpaden die hier komen zijn loggerheads of in goed Nederlands, onechte karetschildpadden.
Als we bij Mon Repos aankomen staat er al een flinke rij mensen te wachten. Gelukkig is de plaatselijke horeca met een "foodtruck" ook vertegenwoordigd.
We worden ingedeeld in groepen van ongeveer dertig mensen op volgorde van inschrijving. We wisten dat vantevoren niet en hebben nog het geluk om in groep twee te zitten. Denken wij. Op het strand wordt er de klok rond gesurveilleerd en zodra er een schildpad aan land komt gaat de eerste groep onder begeleiding het strand op. Er is geen enkele garantie dat er eentje die avond aan land komt. Sommige dagen komt er niet één.
Om acht uur krijgt de eerste groep een seintje, er is een schildpad gesignaleerd. Ze gaan het strand op, maar mevrouw schildpad heeft er toch geen zin in en verdwijnt weer de oceaan in. Zo ook met schildpad nummer twee. Pas de derde schildpad besluit haar ongeveer honderddertig eieren hier te leggen.
We wachten braaf tot we aan de beurt komen. Om elf uur, als de moed al zodanig is gezakt dat we aan terugkeren denken, komt dan eindelijk het verlossende seintje dat er weer een schildpad het strand op kruipt. We mogen!!!!
De groepen twee en drie zijn samengevoegd, we lopen met een mannetje of zeventig over het maanverlichte strand. Iedereen is geïnstrueerd, maar de vijftien tot twintig prepubermeisjes hebben daar lak aan en rennen al kakelend het strand over. Gelukkig schrikt dit onze schildpad niet af, ze moet haar eieren kwijt.
Alles bij elkaar is het een bezigheid van zo'n twee uur. Er mag alleen gefotografeerd worden als de eieren zijn gelegd en de schildpad het nest weer dichtgooit. Dit omdat je haar anders verstoort en het risico loopt dat ze onverrichter zake weer oceaanwaarts gaat.
Tijdens het eieren leggen wordt er door de vrijwilligers driftig gemeten en genoteerd. Deze mevrouw is nieuw hier en haar schild meet drieënnegentig komma drie centimeter. Het is haar eerste leg en dat doen schildpadden pas rond hun dertigste jaar. Als je dan ook nog beseft dat er slechts één op de duizend nieuwgeborenen volwassen wordt dan kan je nagaan dat het een aardige klus is om de soort in stand te houden.
Het bedekken van het nest duurt een stief kwartier.
Haar ogen tranen, maar da's niet van verdriet. Ze traant om te voorkomen dat haar ogen uitdrogen. Het is immers een zeedier.
Filmpje...
De schildpad heeft haar eieren niet op de beste plaats gelegd. Er is een risico dat ze wegspoelen omdat deze plek onder de vloedlijn ligt. Vandaar dat, als ze richting oceaan vertrekt, de ranger haar pas gedichte nest vakkundig uitgraaft. De meer dan honderd eieren kunnen worden verhuisd naar een nieuw nest wat één van de vrijwilligers net heeft gegraven.
Het verhuizen zelf laten we voor wat het is, het is alweer één uur in de nacht en we hebben slaap ervan gekregen. Wat een geweldige ervaring is dit geweest!!! Heel wat indrukwekkender dan een BBC documentaire kijken...
24 November: Bundaberg
We gaan, na weer eens een uitgebreid, door Lorre al kwebbelend klaargemaakt, ontbijt, naar de Botanic gardens in Bundaberg. Dat ligt op twintig kilometer van Bargara en is een schilderachtig rivierdorp. In de botanic gardens barst het van de vogels die een hels lawaai maken en de hele boel flink onder schijten. Zoals deze zwartgekopte ibissen.
Een rêgah, om precies te zijn een middelste zilverreiger, die de plas bespied op zoek naar een lekker visje.
En ook hier kleine slangenhalsschildpadden. Deze soort is endemisch voor deze regio. Ze zijn schattig, maar lang niet zo leuk als die van gisterenavond...
's Avonds zijn we uitgenodigd door Lorre voor een echte Aussie BBQ. Wel een gas bbq, open vuur is uit den boze, regels zijn nu eenmaal regels...
Er zijn ook wat vrienden van haar aanwezig en het is erg gezellig. Wij gaan aan de kangaroeburger met sla. Om negen uur is de pret voorbij en taait iedereen af, wij ook.
