7 Januari: Inle Lake
Wie er ook het erf op komt rijden om kwart voor zeven, geen Hepie en Hepie. Ze zouden ons naar het vliegveld brengen, maar ze zijn in geen velden of wegen te bekennen. Dan maar snel een taxi gebeld en die komt twee minuten later het terrein op scheuren. Uiteindelijk zijn we ruim op tijd voor de vlucht naar Heho.
Het wordt een korte vlucht gevolgd door een veertig kilometer lange autorit. Dan ben je pas in Nyaungshwe, de haven waarvan de bootjes naar het Inle Lake vertrekken. De koffers worden onder zeil gestopt en dan is het vijfenveertig minuten gaan met die banaan.
Na een minuut of vijftien door een kanaal te hebben gevaren komen we bij het meer uit. Er wordt volop gevist op de traditionele wijze. De vissers peddelen staand op de achterplecht van hun platbodem met hun voet om een peddel heen. Nergens anders in de wereld doen ze dit zo (en waarom zouden ze...)
Er zijn er ook bij die zich met een lange bamboestok voortduwen. Ze halen de stok eerst uit het water en slaan hem dan zo ver mogelijk weg om zich daarna voort te duwen. Zo dus...
Af en toe passeren we een theekransje.
Inle Lake is eigenlijk geen meer zoals wij dat kennen, maar een soort "wetlands". Overal zijn slootjes, kanalen, waterpartijen en veel eilandjes van waterhyacinten. Midden op dit twintig kilometer lange en twaalf kilometer brede meer hebben een resort uitgezocht. De naam is Paramount Inle. We blijven hier vier nachten. Het resort lijkt op de foto alsof het gedeeltelijk op land staat, maar schijn bedriegt.
We hebben de eerste twee nachten een kamer aan de zijkant (vijftig dollar) en de laatste twee dagen een bungalow met een balkon op het westen(derde van rechts, vijfentachtig dollar).
Vanaf het balkon wordt je elke dag getrakteerd op een mooie zonsondergang. Omdat het meer omringd is door bergen valt die vroeg (half zes) en komt de zon laat op (zeven uur).
Omdat de zon maar kort schijnt per dag en het meer op zo'n negenhonderd meter hoogte ligt kan het er in de nachten koud worden. Heel koud. Verschrikkelijk koud. Zeg maar ergens tussen de twee en de zes graden als wij er zijn. Je kunt je voorstellen dat die kou door de rieten muurtjes dringt. Om dit te verhelpen krijg je dikke dekens, maar helaas geen verwarming. Daarom is het elke ochtend jodelen onder de douche.
Om een uur of acht ´s avonds is het mis met Peet. Of het nu van de lunch is of van het diner, wie zal het zeggen, maar hij spuugt de hele nacht door...
8 - 9 Januari: Ziek
Voor Mar zijn dit twee dagen van in haar eentje eten, met een bootje naar een ziekenhuis om te kijken of daar anti braak middelen te krijgen zijn en zich te pletter vervelen. Want als je op een resort midden op het meer zit dan kan je niet even een ommetje maken. Overdag is iedereen op pad, sightseeing. Peet ligt twee dagen kreunend op bed.
Hoogtepunt in deze dagen, op 9 januari de verhuizing van de kamer naar de bungalow. Kan je tenminste naar de meeuwen kijken vanuit je ziekbed...
